Raduj się, Łaski Pełna Bogarodzico Dziewico, bowiem z Ciebie zajaśniało Słońce Sprawiedliwości, Chrystus Bóg nasz, oświecający znajdujących się w ciemnościach. Wesel się i ty, Starcze sprawiedliwy, który wziąłeś w swoje ramiona Wyzwoliciela dusz naszych, dającego nam zmartwychwstanie. (Troparion ton 1)
Święto Ofiarowania Pańskiego, nazywane na Zachodzie a w chrześcijaństwie Wschodnim - Święto Spotkania, ukazuje głęboką tęsknotę człowieka za Bogiem. To celebracja spotkania z Bogiem, każdego człowieka w osobie starca Symeona, który całe życie wyczekiwał Mesjasza. Dlatego też tradycja nazwała go określeniem "przyjmujący Boga". Doczekał się spełnienia swej tęsknoty, trzymał w swych dłoniach Tego, Który włada światem, pociechę Izraela - Chrystusa Boga-Człowieka. Pełen wdzięczności, z sercem bijącym z radości, wziął w swoje ramiona "Światłość świata". Chciałbym abyśmy podjeli próbę kontemplacji wschodniej ikony tego święta. "W przeciwieństwie do większości ikon przedstawiających najważniejsze święta cerkiewne, w centrum ikony Spotkania Pańskiego nie znajduje się ani Chrystus, ani Bogarodzica, lecz ołtarz ze wznoszacym się nad nim, wspartym na kolumnach baldachimem, będącym częscią wyposażenia liturgicznego Świątyni Jerozolimskiej. Baldachim i ołtarz dzielą ikonę na dwie połowy. Po prawej stronie przedstawiona jest Matka Boża i sprawiedliwy Józef, a po lewej stronie starzec Symeon i prorokini Anna. Po za nimi na ikonach Spotkania nie spotyka się żadnych innych postaci. Ikona nawiązuje do faktu przyniesienia Chrystusa w czterdziestym dniu po Narodzeniu do Świątyni Jerozolimskiej przez Marię i Józefa." Dziecię w swojej osobie łączy Stary i Nowy Testament, to pełnia łaski którą przynosi Zbawiciel. "Ołtarz ofiarny, nad którym zarysowuje sie postać Pierworodnego, zajmuje centrum ikony. Przecież zgodnie ze świadectwem Jana Poprzednika jest "Barankiem Bożym, który bierze grzech świata" (J 1,29), wzorem nowego człowieka, który zwycięża śmierć i grób. W tym przejmującym "twarzą w twarz" Symeona i Dziewicy Marii, flankowanym z szacunkiem przez prorokinię Annę i Józefa, który często niesie przepisaną ofiarę z dwóch synogarlic, symboli świata żydowskiego i pogańskiego, spotkanie ma charakter bolesnej radości. Radość ze spotkania Starego Testamentu z Nowym, ból z powodu przyszłej Paschy. Radość z powodu światłości, która ma "oświecić narody" przed oświeceniem centrum Otchłani, smutek wynikający z proroctwa Starca o tym, że duszę Marii "przeniknie miecz"(Łk 2,35).". To zapowiedź całego dramatu cierpienia, kenozy Chrystusa i Jego Matki, aby dokonało się dzieło Odkupienia. Przesłanie które płynie do nas z kontemplacji tego święta, to przede wszystkim przyjęcie Boga do swojego życia, aby On wypełnił nas swoją boskością, sensem i głębią radości "aby nasze oczy ujrzały Twoje zbawienie".
Łono dziewicze uświęciłeś zrodzeniem Twoim i pobłogosławiłeś ręce Symeona jako sługi, a teraz zbawiłeś i nas, Chryste Boże. Ukróć spory wśród ludzi i umocnij lud Twój, który umiłowałeś, Jedyny Przyjacielu człowieka. (Kontakion ton 1)