Uroczystość Chrztu Pańskiego kieruje naszą uwagę na jeden
z ważnych elementów stworzenia jakim jest woda. Uświadamia nam prawdę o tym że
Bóg objawił się nie tylko w ludzkiej
naturze, lecz także w żywiołach stworzenia. Chrystus wchodząc w wody Jordanu
uświęcił całe stworzenie, wyrażając tym samym prawdę o pięknie i przeznaczeniu
stworzenia do powszechnego przemieniania świata. W wodzie jako najbardziej
pierwotnym elemencie zostają dotknięte przez Boga wszystkie stworzenia świata,
bowiem sam świat staje się śladem obecności
Tego, który powołał go z niczego do istnienia. Bóg zstępuje w swoje stworzenie, tym samym wchodząc w
krwiobieg tętniącego życia natury. Aby właściwie uchwycić symbolikę wody,
należy przywołać biblijne opowiadanie o dziele stworzenia. Już na początku
Księgi Rodzaju czytamy: „Duch Boży unosił się na wodami” (Rdz 1,2). Były to
wody Chaosu. Te wzburzone wody Biblia
przedstawia w pewnym poetyckim dualizmie: „Kiedy w dzikim szumie i wzburzeniu
wznoszą się fale nieomal aż do tronu Bożego, stają się symbolem potęg nieprzyjaznych
Bogu (por. Ps 93,3 )Jednak właśnie przez to ukazuje się najwyraźniej wszechmoc
Boga, że wszystkie potęgi równe potędze potopu poskramia przez Ducha, który
unosi się nad wodami”. W Ps 24,2 jest
mowa o tym, że Bóg całą ziemię osadził na morzach i utwierdził ponad rzekami.
Kiedy został pokonany potwór Rahab, ustąpiły też wody bezkresnych oceanów, a
głębiny morza ustąpiły, aby ocaleni mogli przejść bezpiecznie (Iz 51, 9). Sucha
powierzchnia ziemi ukazała się dopiero wtedy, „kiedy wody spod nieba zebrały
się w jedno miejsce” (Rdz 1,9n). Owa
woda pierwotna stała się wodą życia. „Z Edenu wypływała rzeka, aby nawadniać
ogród i stamtąd rozdzielała się dając początek czterem rajskim rzekom” (Rdz
2,10-14). Stare Przymierze obfituje w typy wody przynoszącej zbawienie. Cztery
wspomniane rzeki raju interpretuje się jako symbole czterech Ewangelii, które
płyną w cztery strony świata. Wody potopu spłukują występki grzesznego świata i
są typem naszego ponownego narodzenia. Podobnie należy rozumieć wydarzenia nad
Morzem Czerwonym: w falach giną Egipcjanie, natomiast dzieci Izraela przechodzą
suchą nogą. Cud wyprowadzenia przez Mojżesza wody ze skały (Wj 17,1-8) wskazuje
na wszystkie sakramentalne źródła zbawienia, które otworzył dla nas Chrystus.
Także studnie patriarchów mają głębokie znaczenie symboliczne wskazujące na
niewyczerpane głębiny świętych tajemnic, a liczne ryty obmycia wodą i
pokropienia nią w liturgii żydowskiej przygotowują na to, co przyniesie Nowe
Przymierze w zakresie łaski i wewnętrznej czystości. Do radosnego czerpania
wody w czasie Święta Namiotów- również typiczny ryt- nawiązuje później sam
Chrystus, mówiąc: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie- niech
przyjdzie do Mnie i pije ! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z
jego wnętrza. A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wszyscy wierzący
w Niego” (J 7,37-39). Od wody służącej do obmyć fizycznych w sposób bardzo
płynne można przejść w wymiar duchowy, obrzędowy- sakralny. W połączeniu z
działaniem Ducha Świętego zwykłą wodą można dokonywać cudów. Za radą proroka
Elizeusza przywódca aramejski Naaman zanurzył się siedem razy w Jordanie i tak
został uleczony z choroby trądu (2 Krl 5,10-14). Woda która wypływała z spod progu świątyni,
kierowała się ku wschodowi, czyli w stronę światła, tzn. słońca, którym miał
być Chrystus, ze strony przeciwnej wypływał strumyk otaczający świątynie, do którego
wchodząc można było zostać również uzdrowionym . Gdy
Jan Chrzciciel, obywał tłumy w Jordanie, jego działalność była przygotowaniem
na niezwykłe wydarzenie, które miało nastąpić wraz z pojawieniem się Syna
Człowieczego. „Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął
chrzest. A gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego,
w postaci cielesnej niby gołębica, a z nieba odezwał się głos: Tyś jest mój Syn
umiłowany w Tobie mam upodobanie” (Łk 3,21-22). Po raz drugi więc Duch unosił się
nad wodami. Pierwszy raz stało się to przy powołaniu świata natury do
istnienia; teraz zaś dokonuje się to przy udziale „nadnatury” –cudu dla zbawienia ludzkości. Tutaj nieskalana gołębica, będąca postacią
Ducha Bożego, ukazuje się nad Synem Bożym, który przez swoje wejście do Jordanu
uświecił wszystkie wody mające służyć ponownemu narodzeniu się ludzi. Dzięki
temu żywiołowi stajemy się wierzącymi, przybranymi dziećmi Boga. Tak woda staje
się bogatym symbolem i ożywczą materią sakramentalną, za pośrednictwem której
dostępujemy łaski. Jezus sam mówił do
Samarytanki napotkanej przy studni Jakubowej o cudownych i uzdrawiających
właściwościach wody: „Kto zaś będzie pił wodę, którą ja mu dam, nie będzie
pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej
ku życiu wiecznemu” (J 4,14). Zakończę
słowami starożytnej modlitwy utrwalonej na chrześcijańskim nagrobku, jako
życzenie dla każdego ochrzczonego: „Niech Chrystus zaprowadzi cie na miejsce
ochłody, gdzie płynie żywa woda”.