poniedziałek, 30 listopada 2015

Mt 4,18-22
Gdy Jezus przechodził obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał dwóch braci, Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi”. Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. A gdy poszedł stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci, Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za Nim.
Rybacy ludzi ! To najpiękniejsze określenie pierwszych uczniów Chrystusa. Pierwsi biskupi, o popękanych od ciężkiej pracy dłoniach, z ich twarzy można wyczytać trud codziennego życia. Stopy brudne, zniszczone, na których odciska się paleta barw palestyńskiej ziemi. „Pójdźcie za Mną”- słowa, które rozbrzmiały w ich sercach tak mocno, iż porzucili swoje dotychczasowe życie i udali się w drogę naznaczoną szczęściem i niepewnością. Prostaczkowie- szaleńcy Ewangelii, przyodziani w szatę skromności oraz bezgranicznego zakochania w Chrystusie. Od tego momentu, nie będą naprawiać w łodziach sieci…, będą wypływać na głębię, poszukując twardych niczym skała ludzkich serc, aby je rozkruszyć. Zaczną łatać świat siłą Chrystusowej miłości. Apostołowie nie są naiwni, szybko przekonują się że ich odpowiedź na wezwanie, będzie wypełniona doświadczeniem cierpienia, a w kulminacyjnym momencie życia- pojawi się krzyż. Codzienność złożona z upadków i powstań, rozczarowań i fascynacji; w kulminacyjnym momencie zaowocuje najbardziej osobistym wyznaniem: „Żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20). „Jezus prosi swoich uczniów, swoich przyjaciół, aby radowali się wielką radością, której powody leżą ponad człowiekiem, w samym wstrząsającym fakcie istnienia Boga. Właśnie w tej przejrzystej radości bezinteresownego miłowania, które ofiarowuje się bez reszty i bez zastrzeżeń, kryje się zbawienie świata, a wezwanie nabiera nowego wydźwięku”. Wszystko, co się dokonuje w sercach uczniów, i stanowi dar z siebie dla świata, ma swoje źródło w miłości- pięknej, bezinteresownej, odważnej… Miłość pozwala stawać się Chrystusem, miejscem Jego obecności i Jego słowa. Przemienianie świata rozpoczyna się od świadectwa życia i uświęcenia rzeczywistości, przez moc sprawowanych sakramentów. Pięknie napisał św. Grzegorz z Nazjanzu: „Kapłan jest obrońcą prawdy, znosi się z aniołami, wielbi z archaniołami, składa na ołtarzu dary ofiarne, uczestniczy w kapłaństwie Chrystusa, odnawia stworzenia, przywraca w nich obraz Boży, przysposabia je do świata wyższego i, co najważniejsze jest przebóstwiony i przebóstwia”.
 

niedziela, 29 listopada 2015


W Adwencie czekamy na koniec świata, na przyjście Pana Jezusa i na święta Bożego Narodzenia. Okres oczekiwania na Boga to chyba najpiękniejszy okres w życiu: okres tęsknoty za Panem Bogiem. Wszyscy tęsknimy za Nim, wierzący i niewierzący. Człowiek niewierzący, jeśli pragnie miłości prawdziwej, dobrej sprawy- też nieświadomie tęskni za Bogiem. Cokolwiek nas spotka, jest zawsze od Pana Jezusa. Jest to świadomość Adwentu, jaki się nigdy nie kończy. Całe nasze życie jest adwentem. Jest ciągłym czekaniem na przyjście Jezusa. Dobrze o tym pamiętać: w każdej chwili mogę z Nim się spotkać. Jak często Go odrzucamy, zamykamy oczy, usypiamy, a On stale przychodzi, stale puka do drzwi, stale ma jakieś życzenie: nie bądź egoistą, nie myśl tylko o sobie, oczyść swoje serce. Ile tych życzeń, które odrzucamy…

ks. Jan Twardowski
Łk 21,25-28.34-36
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie. Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym”.
„Witaj, drabino po, której sam Bóg z nieba zstąpił. Witaj, Światłość rodząca w sposób niewymowny”- wczoraj wieczorem ze wspólnotą wiernych, rozpoczęliśmy czas oczekiwania śpiewem nabożeństwa- Akatystu. Z Maryją, która pierwsza otworzyła swoje serce na Boży pomysł, pragnę przemierzyć drogę adwentowego zamyślenia nad moją wiarą. Zapalenie pierwszej świecy na adwentowym wieńcu, uświadamia nam prawdę, że nasze życie ma zostać rozświetlone blaskiem światła. Światło niesie Maryja. Poczuć w sobie płomień- żar Ducha. Przeżywać w pełni wiarę… To, co ma się dokonać w nas samych, jest odkryciem tęsknoty za bliskością Boga. Pan już raz przyszedł- wszedł w historię świata, podejmując akt Wcielenia. Stał się jednym z nas, a jednocześnie przerastającym nas samych świętością i miłością. Emmanuel- Bóg z nami ! Chrystus już się narodził, teraz my powinniśmy się narodzić do życia wiarą. Wydaje się, iż mamy ciągle problem z przyjęciem tego faktu- Bóg stał się tak bardzo bliski, a my- paradoksalnie- jesteśmy ciągle dalecy, pełni wątpliwości, zimni. Jednocześnie ten błogosławiony czas, kieruje nasze spojrzenie dalej, ku przyszłości… Chrystus przyjdzie w chwale na końcu czasów. Przyjdzie do swoich jako Król i triumfujący Monarcha. Tylko głęboka wiara i wypełniająca serca ufność, może odsunąć wszelkie lęki które będą skutkiem obserwacji tego, co będzie się działo. Jeśli chcemy, aby ów dzień „nie spadł na nas znienacka”, powinniśmy już teraz otworzyć  się na bliskość Pana. Niech naszą codzienną modlitwą będą słowa pragnienia: Marana Tha ! Przyjdź Panie Jezu.
  

piątek, 27 listopada 2015

Dn 7,2-14
Ujrzałem swoją wizję w nocy … Patrzyłem, aż postawiono trony, a Przedwieczny zajął miejsce. Szata Jego była biała jak śnieg, a włosy Jego głowy jakby z czystej wełny. Tron Jego był z ognistych płomieni, jego koła to płonący ogień. Strumień ognia się rozlewał i wypływał sprzed Niego. Tysiąc tysięcy służyło Mu, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed Nim. Sąd zasiadł i otwarto księgi. Z powodu gwaru wielkich słów, jakie wypowiadał róg, patrzyłem, aż zabito bestię; ciało jej uległo zniszczeniu i wydano je na spalenie. Także innym bestiom odebrano władzę, ale ustalono okres trwania ich życia co do czasu i godziny. Patrzałem w nocnych widzeniach, a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.
Eschatologiczna wizja końca czasów, jaką nam opisuje prorok Daniel, nie tylko pobudza wyobraźnię, ale ewokuje cały szereg malarskich skojarzeń, które utrwaliła w swoich poszukiwaniach sztuka. Kiedy przeczytałem uważnie to „fantazyjne” i wypełnione emanacją światła- ognia- wydarzenie, starałem się przywołać w pamięci cały szereg malarskich przedstawień Boga na majestacie. Rzecz jasna najbliższa mojej wrażliwości jest wschodnia ikonografia, w której Chrystus- Pantokrator, przychodzi jako Filantropos (Bóg pełen światła i hieratyczności, a jednocześnie zakochany w człowieku. Przyjaciel !). Pragnę przywołać w moim rozważaniu, jeszcze jedno wybitne dzieło malarskie, związane ze szkołą Cluny, a znajdujące się na terenie Burgundii, w kościele przyklasztornym Berze-la- Ville. Piękne malowidło, stanowiące odbicie bizantyjskiego sposobu obrazowania. Chrystus siedzący na tronie, spowity światłością- wyrazem tego, jest mandorla. Namalowany delikatnie, można wyczuć jak bardzo subtelnie artysta wykreślał linie postaci. Twórca wykazał się głęboką znajomością wschodniego warsztatu, jak również duchowości; malowidło powstało ok. 1120 roku, a tryska taką świeżością, jakby dotykało XIV wiecznej mistyki hezychazmu. „Innymi słowy, Bóg niepoznawalny w swej naturze komunikuje się z człowiekiem przez swoje działanie, przebóstwiając całą jego istotę, czyniąc ją podobną do Siebie”(św. Grzegorz Palamas). Osobiście myślę, że ów burgundzki artysta był daleki od takiego rozumienia tematu, ale nieświadomie i intuicyjnie, potrafił w sposób zupełnie doskonały uchwycić coś z mistyki światłości. „Jak się wydaje, badał on formę bizantyjską pod względem jej delikatnych struktur, tego co wycyzelowane i zróżnicowane pod względem ukształtowania. Widać to zwłaszcza na przykładzie ukształtowania szat, których grube fałdy wizją się niczym elegancki, płynny wzór liniowy wzdłuż części ciała, tworząc płaskie „wyspy” w Okalicach kolan i kości”. Oprócz skądinąd ważnych cech stylistycznych, czy warsztatowych, nade wszystko to przedstawienie jest niezwykle głębokie pod względem teologicznego przekazu. Nie wyczuwamy tutaj wczesnośredniowiecznego tremenduum- świętego drżenia, czy po ludzku rozumianej bojaźni, przed zbliżającym się sądem Bożym. Wszystko wydaje się przeniknięte spokojem; przyglądając się bliżej, nie jesteśmy tylko biernymi obserwatorami tego rozbudowanego aktu- jakim jest wizja Kościoła Triumfującego. Jesteśmy zaproszeni do środka tego wydarzenia, spojrzenie Jezusa wyrażające się w przenikliwie ogarniających wszystko dużych oczach- w nich można się przejrzeć; stanowią zaproszenie do niebiańskiej szczęśliwości. Korowód apostołów i świętych otaczających Chrystusa, sygnalizuje oczywistą prawdę, że dla nas jest tam, również przygotowane miejsce. Rozwinięte rotulusy w dłoniach świadków wiary, zdają się zapisem historii każdego z nas. Wszystko pulsuje w oczekiwaniu na bliskość Boga, którą wyraża zasiadanie Przedwiecznego na tronie.

czwartek, 26 listopada 2015


Dziś, niestety, bardzo oddaliliśmy się od tego sposobu tworzenia, bo wszystko zamieniliśmy na pojęcia, metody i techniki. Sztuka bardzo się zmieniła od czasu, gdy w epoce renesansu „wyemigrowała” z kościołów, by trafić do pałaców, a później do muzeów i galerii. Dziś chciałoby się nadać jej odwrotny kierunek: z galerii do kościoła. Ale tak się nie da. Jeśli sztuka ma wejść do kościoła, by uczestniczyć w liturgii, musi umrzeć dla samej siebie. Do kościoła się wchodzi, mając życie chrzcielne. Trzeba umrzeć, by powstać do życia. Istnieją bowiem trzy poziomy sztuki. Jeśli sztuka jest prawdziwa, budzi podziw. Jest też taka sztuka, która budzi ducha. A sztuka z trzeciego poziomu rzuca cię na kolana, każe upaść na twarz i uczynić znak krzyża

o. Marko Rupnik
Łk 21,20-28
Jezus powiedział do swoich uczniów: … Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie”.
Lektura dzisiejszej Ewangelii, może jednych wprawić w zakłopotanie, a innych w niepokorną ciekawość. Wielu ludzi żyje w napięciu wypatrywania niezwykłych znaków na firmamencie nieba. Jeszcze inne towarzystwo, próbuje w ciemno wróżyć- kiedy nastąpi koniec świata; bawiąc się w niepoprawnych krzykaczy głoszących nadejście czasu rozpaczy. Świadkowie Jehowy już kilka razy wyliczali nadejście nowego świata, jeszcze inni w chorobliwych ekstazach (raczej pod wpływem delirium narkotycznego) popełniali zbiorowe samobójstwa; ale ich wizje i czyny okazały się kompletnie niezgodne z zamysłem Pana Boga. Fałszywi prorocy, prognozujący koniec wszystkiego, sekty zniewalające umysły ludzi, oznaczające w kalendarzu destrukcyjny finał grzesznego świata- cóż, budzą politowanie. Pozostają jeszcze chrześcijanie; jak zawsze spokojni- z wiarą chodzący po ziemi, a unoszący od czasu do czasu dyskretnie głowę ku górze. Wiara jest również oczekiwaniem…, wypatrywaniem rozbłyskującego na horyzoncie światła. Najczęściej wyobrażam sobie nadejście Syna Człowieczego, jako doskonalszą ikonę Przemienienia. Przypominają mi się słowa św. Symeona Nowego Teologa: „Bóg jest Światłością i ci, których czyni godnymi, by Go widzieli, widzą Go jako Światłość”. Noszę w sobie głębokie przeświadczenie, że tak właśnie będzie. Moja twarz i twarze moich bliskich (jak również całe rzesze ludzi… nie tylko 144 tyś. wybranych w wyniku parcelacji władzy), zostaną przeniknięte światłością. Mam nadzieję, że tak będzie wyglądało Królestwo Boże przychodzące w mocy. Światłość stanie się przejawem Bożej wspaniałości, oczekiwanej bliskości…, fascynującego „spektaklu zadziwienia”. Jakże w tym marzeniu, stają się bliskie słowa św. Pawła: „ujrzymy Boga twarzą w twarz i zobaczymy Go takim, jakim jest”. Bóg zdejmie z naszych twarzy maski i pozwoli nam uchwycić blask swego Bóstwa. Finał będzie dopełnieniem dokonanego już w czasie, wydarzenia naszego Chrztu- gdzie oświeceni światłem, zostaliśmy uzdolnieni ku wyjściu, naprzeciw Chrystusa. Pragnę zakończyć rozważanie, pouczeniem św. Hieronima: „ Wyrzekamy się w misteriach (chrzcie) najpierw tego, który jest na zachodzie, który umiera dla nas wraz z grzechami, przeto zwróceni twarzą na wschód zawieramy przymierze ze Słońcem sprawiedliwości i przyrzekamy, że będziemy mu służyć”.

środa, 25 listopada 2015

Łk 21,12-19
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą przed królów i namiestników. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić. A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich. Ale włos z głowy wam nie zginie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie”.
Czasami zastanawiam się tak mocno, czy w tej chwili, gdzieś tam na świecie- w różnych miejscach globu, znalazłoby się kilkunastu ludzi, którzy widzą rzeczy, takimi, jakimi one naprawdę są. Oznaczałoby to, że istnieje kilkanaście lub więcej osób, które są wolne, nad którymi nie ma władzy, ani żadnego wpływu. Czy potrafimy odkryć w sobie taką wolność ? Jeżeli jesteśmy dalecy od takiej wizji swojego życia, to dotykamy tu i teraz, doświadczamy dramatu. Jeżeli spadnie na nas z zaskoczenia sytuacja, w której będziemy musieli złożyć ofiarę z naszego życia- męczeństwo- czy znajdziemy w sobie na tyle odwagi, aby odnaleźć ten obszar naszej wolności ? Wbrew wszelkim trudnym wyobrażeniom i nie możliwym do przyjęcia obrazom, które sobie wytwarzamy- to męczennicy, są ludźmi najbardziej wolnymi i dojrzałymi. Najstarsze opisy pierwotnego Kościoła, tzw. akta męczeństwa, przybliżają nam świadków wiary, jako ludzi pogodnych, pełnych nadziei- pozbawionych lęku. Ich śmierć jest tylko ulotną chwilą przyjęcia trudnego bólu- ciało poddane torturom. Natomiast wzrok i bicie serca, skierowane jest ku ich Zbawcy- Chrystusowi. Bóg jest nagrodą męczenników. Jaka zdumiewająca jest owa przestrzeń wolności; wolność rozpościera się w człowieczym sercu i jednocześnie otwiera z łatwością bramy Raju. „Paradoks wiary chrześcijańskiej stanowi to, że Bóg nie jest autorytetem, który więzi człowieka, lecz Prawdą, która wyzwala. Chrystus został zamordowany, a mimo to mówił: „Nikt mi go (życia) nie zabiera, lecz ja sam z siebie je daję. Mam moc je oddać” (J 10, 18); męczennicy i każdy wierny cieszą się posiadaniem tej samej władzy”. To jest wolność, do której trzeba dorosnąć !

wtorek, 24 listopada 2015

Łk 21,5-11
Jezus odpowiedział: „Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: «Ja jestem» oraz: «nadszedł czas». Nie chodźcie za nimi. I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw musi się stać, ale nie zaraz nastąpi koniec”. Wtedy mówił do nich: „Powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu. Będą silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie”.
Życie nie jest farsą, ani lekkomyślnym spacerem ubranym w kostium obojętności i tumiwisizmu, w czasie którego odkrywa się mniej lub bardziej udanych przewodników na drodze prawdy. Ostatnie miesiące pokazują, że ludzie coraz częściej czują się mniej bezpiecznie. Nie wiem, czy widzą dalej, szerzej i czy są zdolni do głębszego przewidywania przyszłości. Wielka fala emigracji- wędrówka ludów, a wraz z nią poczucie niepewności, jak również niebezpieczeństwo terroryzmu- zachwiało posadami europejskiej stabilności. Nasilające się erupcje społecznego niezadowolenia, pokazują jak bardzo kruche i efemeryczne jest nasze poczucie pewności oraz bezpieczeństwa. Chrystus zapowiada stan zaskakującego i paraliżującego momentu próby. W Starym Testamencie, trzęsienia ziemi opiewały zwycięskiego Boga, który kroczył przez pola Edomu, a ziemia pod Nim drżała: „Góry drżały przed obliczem Pana” (Sdz 5,4). „Pan króluje, drżą narody, zasiada na cherubach, a ziemia się trzęsie”- wykrzyczy natchniony psalmista (Ps 99,1). Trzęsienie ziemi towarzyszy Bogu, gdy pojawia się jako Sędzia. Kiedy Bóg objawił się na Synaju, „rozległy się grzmoty z błyskawicami, a gęsty obłok rozpostarł się nad górą i rozległ się głos potężnej trąby, tak że cały lud w obozie drżał ze strachu” (Wj 19,16). W wyroczniach prorockich głód i pragnienie są oznakami sądu. Apokalipsa- ostatnia księga Biblii, roztacza wizję poruszenia wszystkiego, kiedy zostaje złamana szósta pieczęć. Tutaj zdaje się sypać cały świat, niczym domek z kart. Czy takie wydarzenia będą miały miejsce, czy tylko stanowią terapeutyczny zbiór obrazów, mających na celu przebudzić świadomość ludzi ? Nie wiem, co się wydarzy. Mamy nadzieję, że te obrazy nie będą aż tak rzeczywiste, jak rysuje je Biblia. Osobiście chciałbym, żeby to były tylko boskie metafory, takie impulsy, pedagogiczne strategie wyzwalające uśpione dobro... Jedyne, co możemy zrobić, to ufać Bogu. Już na samym początku Księgi Rodzaju Bóg ukazuje się jako Ten, który obejmuje wszystko: niebo, ziemię, przestrzeń i czas. Jest Życiem, udzielającym stworzeniu życia. W Apokalipsie jest Panem historii, interpretatorem dziejów- Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec. Chrystus w jakiś sposób uspokaja swoich wyznawców, nie dajcie się zwieść fałszywym prorokom, nie dawajcie wszystkiemu wiary… Miejcie pogodne usposobienie, zachowując w sercu nadzieję. Przez pryzmat nadziei, można zobaczyć więcej- sięgnąć dalej, uspokoić emocje. Wiara podpowiada nam jedno: nie bój się, wszystko będzie dobrze ! Ów dzień- oznacza dzień Epifanii, czyli pojawienia się w chwale, Paruzji- obecności Pana, dzień sądu nad światem i uwielbienia Kościoła. To, co się wydarzy w czasie- choćby najbardziej katastroficznego- ostatecznie będzie zwycięstwem Boga. Dlatego też starożytni chrześcijanie, potrafiąc widzieć dalej, wołali: Christos nika- Chrystus zwycięzcą !
 

poniedziałek, 23 listopada 2015


Pragnę zaprosić wszystkich miłośników ikonografii wschodniej na mój wykład pt. „Ikona- kolorowa kontemplacja Boga. Wizualna teologia chrześcijaństwa”.
Muzeum Narodowe w Szczecinie (Wały Chrobrego) 25.11.2015, godz. 17.00.
Łk 21,1-4
Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak uboga jakaś wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki. I rzekł: „Prawdziwie powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie”.
Przykład ewangelicznej – ubogiej wdowy, jest bardzo czytelnym przykładem wzniesienia ponad to, co się posiada. Szczęście nie polega na zasobności portfela, ale tego co dzieje się w sercu człowieka. Mądra lekcja dla nas współczesnych ciułaczy i przeraźliwie bezrefleksyjnych konsumentów życia. Dzisiejsze społeczeństwo (trochę generalizuję), jest indywiduum zagarniającym dla siebie jak najwięcej. Zasadne wydają się w tym miejscu słowa Froma: „Konsumpcja polega zasadniczo na zaspokajaniu sztucznie stymulowanych fantazji, jest spełnieniem fantazji wyalienowanych z naszych konkretnych jaźni… Konsumpcja była środkiem do celu, szczęścia. Teraz stała się celem samym w sobie… Gdyby człowiek współczesny miał odwagę jasno sformułować swoją koncepcję nieba, przedstawiłby je jako największy na świecie dom towarowy pełen rzeczy i gadżetów, a siebie samego- jako kogoś kto ma mnóstwo pieniędzy, żeby to wszystko kupować”. Jaka to jest przeraźliwie smutna utopia, wizja ludzi których celem samym w sobie jest jakieś rozpaczliwie podnoszenie poczucia swojej wartości- próba kupienia sobie szczęścia. Czy za pieniądze można kupić: miłość, autentyczną radość, przyjaźń… ? Raczej nie… Chrystus pokazuje nam, że nasze poczucie szczęścia jest wypadkową naszego pięknego człowieczeństwa, wrażliwego wnętrza, umiejętności bycia dla innych…, daru z siebie. To, jacy jesteśmy nie może być kształtowane przez narzucony nam styl globalnego posiadania wszystkiego, wielkość człowieczeństwa mierzy się wielkością serca, bezcennym uśmiechem na twarzy i odwagą pozostawienia wszystkiego, ze względu na coś o wiele większego. Pieniądze przynoszą chwilową , karykaturalnie śmieszą popularność- kiedy się wyczerpią, wszystko znika niczym sen na jawie.

niedziela, 22 listopada 2015

J 18,33b-37
Piłat powiedział do Jezusa: „Czy Ty jesteś Królem żydowskim?”. Jezus odpowiedział: „Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie?”. Piłat odparł: „Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił?”. Odpowiedział Jezus: „Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd”. Piłat zatem powiedział do Niego: „A więc jesteś Królem?”. Odpowiedział Jezus: „Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu”.
Każdy z nas nosi w sobie jakieś wyobrażenie Boga. Ewangelia odsłania nam wizerunek Boga- Człowieka, jako Króla- nie pełnego majestatu, splendoru, manifestującego siłę swojej władzy, ale Króla przyodzianego w pokorę i bezsilność. Jego największą atrybucją władzy jest miłość wypowiedziana światu, oraz każdemu człowiekowi. Dialog, którego jesteśmy świadkami, pomiędzy Chrystusem a namiestnikiem Piłatem, pokazuje jasno, iż ten któremu powierzono doczesną władzę, nie potrafi odkryć Prawdy, która przed stoi. Bóg który przed nim stoi, przyjmuje postać złoczyńcy, spętanego ludzka nienawiścią i poczuciem lęku. „Bóg, który jest na ziemi, jest strasznie niewygodny. Taki Bóg jest głodny, spragniony, jest samotny, nie ma w co się ubrać, jest chory… Jest nazbyt kłopotliwy. W każdej chwili może stanąć przed nami. Wystarczy chwila nieuwagi i jesteśmy zagubieni. Nie. Wolimy spotkać majestatycznego Boga w świątyni, niż Boga, który jest wmieszany w tłum biedaków”. Boimy się, że Bóg wyzbywający się triumfalizmu, przyjmujący rolę „Cierpiącego Sługi”, naruszy nasze dobre imię. Przecież my nie chcemy być niewolnikami, popychanymi i opluwanymi…, nie chcemy wypaść żałośnie w oczach świata. Wielu ludzi nam komunikuje nieustannie, słyszymy słowa wielkości, niczym mantrę: bądź silny, weź życie w swoje ręce… A ja mam naśladować mojego Boga, w niesieniu krzyża ! Jakiś nonsens. Dobrze napisał św. Augustyn: „Dwie miłości powołały dwa państwa: miłość własna, posunięta aż do pogardy Boga, powołała państwo ziemskie; miłość Boga, posunięta aż do pogardzenia sobą, powołała państwo niebieskie. Pierwsze szuka chwały w sobie, drugie zaś w Panu”. Mądrość chrześcijanina polega na uchwyceniu tych dwóch porządków; jeśli sam osobiście będziesz gotowy do zobaczenia swojego Króla upokorzonego i przyjęcia Go takim do swojego życia- naśladując Jego pokorę. To następnie dostąpisz łaski zobaczenia Pana, przyobleczonego w splendor chwały, kiedy przyjdzie i zobaczy twoje wypełnione darem ukrzyżowanej miłości życie.

piątek, 20 listopada 2015

Łk 19,45-48
Jezus wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: „Napisane jest: «Mój dom będzie domem modlitwy», a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców”. I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.
Ze świątyni, miejsca obecności Boga, tam gdzie oczy każdego wierzącego Żyda były utkwione niczym w największej świętości- gdzie, o tym miejscu sam Bóg powiedział: „Tam będzie moje Imię” (1 Krl 8,27-29), a Jego wyznawcy od tego duchowego szacunku i zdumienia, przeszli zbyt łatwo do dewocyjnego biznesu. Historia religii pokazuje, jak bardzo łatwo można przekroczyć granicę owego sacrum i przejść spokojnie do urzeczywistnia swoich ludzkich potrzeb. Taka postawa wywołuje irytację Chrystusa- Świątynia, w której spoczywała Shekina, stała się „jaskiną zbójców”. Słowa krytyki, które wychodzą z ust Pana, ukazują od tego momentu, świątynię w całkiem innym sensie. Taką świątynią jest ciało Chrystusa. Ją miał na myśli, kiedy mówił do Żydów: „Zburzcie tę świątynie, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Takie sformułowanie, kompletnie niezrozumiałe dla Żydów, stanie się paradygmatem chrześcijańskiego postrzegania miejsca kultu, jako Ecclesiae orantis. Świątynia jako mieszkanie Boga, winna być wzniesiona w duszy każdego chrześcijanina. Przypomina o tym św. Paweł: „Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży w was mieszka ?”. Co więcej, całe chrześcijaństwo, jedna świątynia Pańska- jako mistyczne Ciało, zbudowana na fundamencie apostołów, proroków i męczenników, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus. Ta duchowa wizja świątyni, zostaje w chrześcijaństwie przetransponowana ideowo na materialną przestrzeń, jakim jest dom modlitwy. Świątynia chrześcijańska- miejsce antycypacji misteriów, które zostały przekazane w depozycie wspólnocie uczniów, uobecniają się w świętej przestrzeni. Kościół przyjmuje kształt krzyża- symbol Chrystusa, który na krzyżu odniósł zwycięstwo, i Jego władzy panowania. „Ale trzeba również widzieć, że plan krzyża jest nie tylko wyobrażeniem ukrzyżowania Chrystusa. Jest on zwłaszcza formą ad quadratum, opartą na kwadracie określającym cztery strony świata, stanowiącym streszczenie wszechświata. W obu wypadkach kościół jest mikrokosmosem”. Stąd każdy wierzący wchodząc do świątyni na celebrację liturgii, uświadamiał sobie, że jego życie winno być ukrzyżowane wraz z Chrystusem.  Tylko tak rozumiana wykładnia, wskazywała na materialną przestrzeń, jako na miejsce tymczasowego oczekiwania, bowiem w perspektywie eschatologicznej- wizji nadchodzącego Jeruzalem, nie będzie już żadnej świątyni, „bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek” (Ap 21,22).
 
 
 
 
 
 

czwartek, 19 listopada 2015

Łk 19,41-44
Gdy Jezus był już blisko Jerozolimy, na widok miasta zapłakał nad nim i rzekł: „O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi. Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami. Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia”.
Chrystus zapłakał nad Jerozolimą, po raz drugi. Pierwszy raz doznał głębokiego wzruszenia, kiedy stanął przy grobie przyjaciela Łazarza. Jerozolima była bliska Chrystusowi, centrum duchowe Izraela, miejsce wybrane i namaszczone przez Boga. Tu w sposób szczególny odkrywał swoją relację do Ojca, jak również dojrzewał do powierzonej sobie misji. Od tych łez wylanych na wzgórzu i widoku utrwalonego w sercu i pamięci Mistrza, niepozostanie już nic. Pan przewidział tragiczne wydarzenia- wybuch wojny żydowskiej przeciw Rzymianom. Dwa tragiczne momenty utrwalone w historii żydowskiej- Golgota, miejsce na którym Bóg oddał siebie całkowicie w ręce ludzi- „Mąż Boleści, oswojony z cierpieniem”- bezradny, którego tradycja współziomków do dzisiaj próbuje wyrzucić z pamięci. A drugi epizod, inwazja Rzymian i zburzenie Świątyni Jerozolimskiej. Tytus zniszczył świątynie doszczętnie. Po sześciuset latach druga świątynia przestała istnieć- i nigdy jej nie odbudowano. Zwycięski pochód Rzymian przez święte Miasto utrwalił się w rzeźbie- rzymski Łuk Tytusa. Wśród wielu zagrabionych przedmiotów widzimy tam także siedmioramienny świecznik, czyli menorę. Powstanie Żydów zostało ostatecznie i krwawo stłumione. Kraj pogrążył się w ruinie, miejsce wyniszczone zostało zasiedlone pogańskimi emigrantami. Jerozolima leżała w gruzach, zakazano celebrowania obrzędów religijnych, a imię Boga- Jahwe, chciano wymazać z pamięci martwego prawie narodu. Władze rzymskie zniosły godność arcykapłana i zniosły Sanhedryn. To, co mieniło się jako ostoją ortodoksji i stróżem porządku, stało się pyłem które rozniósł wiatr. Po dziś dzień wspólnoty Żydów rozsiane po całym świecie, wspominają to wydarzenie jako trudne i bolesne. Upamiętnia to dziewiąty dzień miesiąca Ab, w którym opłakuje się wielki upadek miejsca najświętszego z najświętszych. Powracają tutaj, niczym echo Chrystusowe słowa: „z tego miejsca, nie pozostanie kamień na kamieniu”.

środa, 18 listopada 2015

2 Mch 7,1.20-31
Siedmiu braci zostało schwytanych razem z matką. Bito ich biczami i rzemieniami, gdyż król Antioch chciał ich zmusić, aby skosztowali wieprzowiny zakazanej przez Prawo. Przede wszystkim zaś godna podziwu i trwałej pamięci była matka. Przyglądała się ona w ciągu jednego dnia śmierci siedmiu synów i zniosła to mężnie. Nadzieję bowiem pokładała w Panu. Pełna szlachetnych myśli, zagrzewając swoje kobiece usposobienie męską odwagą, każdego z nich upominała w ojczystym języku. Mówiła do nich: „Nie wiem, w jaki sposób znaleźliście się w moim łonie, nie ja wam dałam tchnienie i życie, a członki każdego z was nie ja ułożyłam. Stwórca świata bowiem, który ukształtował człowieka i wynalazł początek wszechrzeczy, w swojej litości ponownie odda wam tchnienie i życie, dlatego że wy gardzicie nimi teraz dla Jego praw”…
Wyjątkowo pragnę dzisiaj zatrzymać się nie nad Ewangelią, ale nad pierwszym czytaniem z dnia. Pragnę przywołać historię siedmiu braci Machabeuszów- męczenników Starego Testamentu, których odwaga wiary, stała się niezwykle inspirująca dla późniejszych pokoleń, a szczególnie chrześcijan, stających w obliczu prześladowań. W starożytności chrześcijańskiej, wiele kościołów dedykowano odważnym i pełnym zaufania Bogu mężom. Męczennicy stali się parenetycznym wzorcem całkowitego oddania Bogu, odrzucenia jakichkolwiek kompromisów. Postawili się przeciwko władzy tyrana- Antiocha IV, który nie tylko okupował Palestynę, ale w sposób szczególny wymierzał represje przeciwko religii Izraela. Antioch zakazał Żydom na terenie całego kraju praktykowania obrzezania i obchodzenia szabatu, nakazując im składanie ofiar bogom pogańskim. Co więcej, w oczach społeczności żydowskiej, dokonał największej profanacji w dziejach Izraela- „ohydę spustoszenia”- Świątynię Jerozolimską poświęcił najwyższemu bóstwu greckiemu, Zeusowi Olimpijskiemu. Taki akt desakralizacji najświętszego miejsca, spotkał się z bezgraniczną rozpaczą i nienawiścią Żydów. Posunięcie to stanowiło jeden z elementów ogólnej polityki hellenizacji społeczności prowincjonalnych na całym obszarze imperium seleudzkiego, aby doprowadzić do unifikacji istniejących tam różnorodnych kultur, a w konsekwencji stępić niechęć ludności do władzy centralnej. Siłą wprowadzony synkretyzm miał na celu zastąpienie Boga- Jahwe, na Zeusa, który był już znany na prawie całym Bliskim Wschodzie. Tymczasem Zeus Olimpijski w lokalnej terminologii został utożsamiony z syryjskim i kananejskim baalem Szaminem, któremu częściowo oddawano już kult w Jerozolimie. Przeciwko takiemu bałwochwalstwu wystąpili bracia Machabeusze. Stają w obronie ortodoksyjnej wiary w jednego Boga, jak również zachowaniu niezmiennej tradycji. Z perspektywy dzisiejszej możemy w ich męczeństwo, wpisać ofiarę wielu naszych braci i sióstr chrześcijan, którzy tracąc wszystko, stali się wiernymi świadkami miłości do Chrystusa. Zrealizowali swoje życie chrześcijańskie w maksymalny sposób, pieczętując je, własną krwią… Złożyli swój trudny los w rękach Boga, który przyjął ich dar, niczym doskonałą ofiarę. „Bez ofiary nie zrobi się nic pięknego i wielkiego w życiu”. Może sami, powinniśmy coraz bardziej oswajać się z myślą o męczeństwie ? Czasy w których żyjemy wydają się niepewne, kto wie czy nie przyjdzie nam złożyć ze swojego życia ofiary.
 
 


 

wtorek, 17 listopada 2015

Łk 19,1-10
Jezus wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A był tam pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić. Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: „Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu”. Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy widząc to, szemrali: „Do grzesznika poszedł w gościnę”. Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: „Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie”. Na to Jezus rzekł do niego: „Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło”.

Największą tragedią jest rezygnacja z chęci poznania Boga. Jeżeli zatracimy ciekawość spraw duchowych, to w jakimś sensie zostanie uśpione nasze serce. Przestaniemy w życiu wypatrywać nadziei. Człowiek będzie sycił wzrok duszy bylejakością. Zacheusz był ciekawy i chciał zobaczyć Chrystusa. Przerwało się rutynowe wyglądanie i wyczekiwanie szczęścia…Wdrapał się na sykomorę bo był zakompleksionym pokurczem, aby wśród cisnącego tłumu ujrzeć Człowieka przed którym szła fama, o Jego wyjątkowości. Nagle Chrystus zatrzymał się, spojrzał mu w oczy; wszystko od tego momentu, nabrało nowej treści i sensu. "Chrystus przerywa mu widowisko i proponuje coś, co nie było przewidziane w programie, tego scenariusz nie przewidywał. Wydobywa go z ukrycia. "zejdź prędko". We wszystkich spotkaniach Boga z ludzkością, zarejestrowanych przez historię świętą, dostrzegamy upór, z jakim Bóg zmienia miejsce człowieka." Zacheusz zostaje wyleczony z cwaniactwa, egoizmu, chęci zawłaszczenia innymi, pazerności na pieniądze, leczenia kosztem innych swoich kompleksów. Spotykają się dwie osoby, dwa spojrzenia, które zmieniają to wydarzenie w nawrócenie i miłość- przeobrażającą serce człowieka. Chcę zobaczyć Chrystusa, nie żeby się przekonywać do mocniejszej wiary, ale aby, mocniej kochać !
 
 

poniedziałek, 16 listopada 2015

Łk 18,35-43
Kiedy Jezus zbliżył się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał. Gdy usłyszał, że tłum przeciąga, dowiadywał się, co się dzieje. Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi. Wtedy zaczął wołać: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!” Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!” Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy się zbliżył, zapytał go: „Co chcesz, abym ci uczynił?” Odpowiedział: „Panie, żebym przejrzał”. Jezus mu odrzekł: „Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła”. Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.
Ewangelia składa się z drobnych życiowych miniatur, w których ludzie dotknięci nieszczęściem w różnych okolicznościach spotykają Chrystusa. Bóg pochyla się nad zwyczajnym życiem ludzi, to jest najbardziej urzekające i wzmacniające wiarę. Cuda nie mają na celu spektakularności, taniego poklasku, zdziwienia…, stanowią miłosierną odpowiedź Boga, na trudny człowieczy los. Ślepota jest takim dramatem, fizycznym brakiem, który człowieka wyrzucał na margines życia. Ślepiec, to człowiek zdany na łaskę innych ludzi, w swojej bezradności może jedynie wyciągać dłoń i błagać o litość. Człowiek który prosi otrzymuje. W tym epizodzie, wypełniają się zapowiedzi Psalmu 146: „Ten, który stworzył niebo i ziemię… Pan przywraca wzrok niewidomym”. Urzeczywistnia się zapowiadany czas łaski. „W ów dzień głusi usłyszą słowa księgi, a oczy niewidomych, wolne od mroku i ciemności, będą widzieć” (Iz 29,18). Zgodnie z zapowiedzią proroctw, obecność Mesjasza przynosi światło rozpromieniające mroki świata- również te, związane z cielesną niemożliwością widzenia. „Dzieła Boże mają się objawić niewidomym w ich cudownym uleczeniu” (J 9,3). Jest jeszcze jedno ważne przesłanie, szczególnie adresowane do tych, którzy mają sprawny wzrok, ale są pogrążeni w duchowej ciemności grzechu. Ten stan przesłania im piękno duchowego świata. „Przyszedłem na ten świat, żeby zaprowadzić sąd, aby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą, stali się niewidomymi” (J 9,39). W dzisiejszym świecie otacza nas, tak wielu duchowych ślepców- lunatyków wymacujących wszystko dla siebie, których zaślepia pycha i egoizm- kult siebie. Kto jest ślepy na miraże tego świata, temu zostaną otwarte oczy w niebie. Wielu myślicieli chrześcijańskich uważało uleczenie ze ślepoty za symbol przyniesienia światła ludzkości pogrążonej w duchowej ciemności i mrokach śmierci. Sakrament Chrztu, uważano za oświecenie (gr.photismos )- człowiek będący w ciemnościach, zostaje przez łaskę, wprowadzony w światłość Zmartwychwstałego Pana. „Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował…, światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twojego, Izraela” (Łk 2,30). Urodzić się jako nowy człowiek, przez chrzest- to tyle co ujrzeć Światłość.

niedziela, 15 listopada 2015


Głosimy przyjście Chrystusa, nie pierwsze tylko, lecz i drugie, od pierwszego o wiele wspanialsze…  W pierwszym przyjściu był w żłóbku owinięty w pieluszki, w drugim będzie odziany w światłość. W pierwszym cierpiał krzyż, nie bacząc na hańbę, w drugim przyjdzie w chwale otoczony zastępami aniołów. Nie zatrzymujmy się zatem na pierwszym przyjściu, lecz oczekujmy drugiego

Św. Cyryl Jerozolimski


Mk 13,24-32

Jezus powiedział do swoich uczniów: „W owe dni, po wielkim ucisku słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą padać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte. Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i zbierze swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi aż do szczytu nieba. A od drzewa figowego uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabiera soków i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, że blisko jest, we drzwiach. Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec”.

W kalendarzu liturgicznym Kościoła, czas zatacza swój krąg; wszystko żyje nadzieją na spotkanie z Panem. Czas wyznacza ważne momenty w cyklu roku, uświadamiając wiernym prawdę o obecności Chrystusa w czasie, życiu, codziennych sprawach, jak również rozpościera w swoim przepowiadaniu prawdę o przemijaniu i perspektywie przyjścia Pana- Sąd Ostateczny. Eschatologia, którą odsłania niczym kurtynę dzisiejsza Ewangelia, zaprasza nas do osobistej refleksji na temat rzeczywistości ostatecznych. Nasze spojrzenie zostaje skierowane dalej, poza naszą historię –tu i teraz, ku wieczności w Bogu. W przepowiadaniu Marka obecne są elementy apokaliptyczne, w jakimś stopniu zatrważające: wojny, zamęt, katastrofy, dziwne zjawiska atmosferyczne… Stanowią one, jakby ramy obrazu, tło do istotnego i kulminacyjnego momentu objawienia się Chrystusa w chwale. Chciałbym niedzielne przesłanie Ewangelii, wzmocnić o kontemplację wschodniej ikony, przedstawiającej scenę Sądu Ostatecznego. Sztuka czasami w sposób o wiele łatwiejszy potrafi zobaczyć wydarzenia, o które rozbija się intelektualna refleksja rozumu. „Ikona to okno na inny świat”- mówił o. Paweł Floreński. Okno, przez które można podpatrzeć świata skąpanego w pięknie, jako emanacji samego Boga. Najstarsze ikonograficzne ślady, tego tematu możemy odnaleźć w dojrzałej sztuce Bizancjum. Świadczą o tym przedstawienia, które zdobiły niegdyś ściany najbardziej okazałej budowli wschodniego chrześcijaństwa, jakim była świątynia Hagia Sophia w Konstantynopolu, oraz ukształtowane w jej cieniu ikony ruskie z XIV i XV wieku, szczególnie te, których twórcą był Andrzej Rublow. „Zdumiewają one nie tylko swoim artyzmem- jak pisał ks. Hryniewicz, ale nade wszystko wielką syntezą rozumu i serca, pełnią i harmonią, teologiczną i mistyczną głębią. Poza tym tradycja hezychazmu sprawiła, że światu ikonografii przypadła szczególna rola, a jego percepcja nabrała charakteru głębokiego przeżycia”. Co zatem przedstawiała malarska wizja Sądu Ostatecznego ? Czy była tak wyrazista i czasami fantasmagoryjna w swym przekazie jak średniowieczne portale romańskich czy gotyckich katedr ? Myślę, że nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na te pytania. Na Wschodzie, jak również na Zachodzie, możemy spotkać obrazy Sądu Ostatecznego- jako wydarzenia pełnego nadziei i przenikniętego szczęściem, jak również zapierające i zatrważające serce, obrazy pełne dramatyzmu, cierpienia, beznadziei i mroczności. W mojej refleksji chciałbym się skupić na ikonie, która dotyka nadziei, jest optymistyczna, przeniknięta triumfem radości i siłą życia. „Złożony program ikonograficzny jest kontynuacją wątków zaczerpniętych z Apokalipsy i innych ksiąg biblijnych oraz apokryfów i tekstów patrystycznych, szczególnie homilii św. Efrema Syryjczyka. W górnej części kompozycji aniołowie zwijają Księgę Niebios z symbolami słońca i księżyca. Ideowe centrum ikony stanowi Chrystus jako sędzia świata zasiadający na tęczy w okrągłej mandorli podtrzymywanej przez czterech aniołów. Adorują Go Maryja i św. Jan Chrzciciel (Dessis) w towarzystwie chórów anielskich. Pod nimi widnieje Etimazja- pusty tron z otwartą księgą Pisma i krzyżem, niekiedy gołębicą Ducha Świętego, przygotowany na przyjście Chrystusa. Tron adoruje Dwunastu Apostołów. Poniżej pierwsi Rodzice- Adam i Ewa, oraz- po prawej ręce Chrystusa- zastępy świętych…” (ks. Michał Janocha). Przekaz Hermenei, podpowie nam dalszą część malarskiej wizji. Aniołowie trzymają banderole z istotnymi informacjami- komunikują ludziom, ich dalszą drogę- której ostatnim etapem jest szczęście lub zatrata. „Tam też (możemy dostrzec ) dwa rozwinięte zwoje, ten po prawej z napisem: „ I osądzono zmarłych z tego, co w księgach zapisano, według ich czynów” (Ap 20,12). Natomiast ten po lewej miał napis: „Jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia” (Ap 20,12)”. Na ikonach można dostrzec rzekę ognistą wypływającą spod stóp Chrystusa, oraz obraz zrozpaczonych i bezradnych grzeszników, którzy zostają szarpani przez demony, wpadają w płomienie ognia. Z ognia wychodzą smoki, które swoim ciałem oplatają owych nieszczęśników, zadając im ogromne cierpienie. Potępieni zostają ostatecznie zrzuceni do podziemia, gdzie panuje ciemność- którą w ikonie wyraża użycie ciemnej barwy. Miejsce pozbawione nadziei, piekło które zdaje się być już unicestwione zmartwychwstaniem Chrystusa (wyrazem tego, jest ikona Zstąpienia do otchłani). Rublow ukazał nadejście Chrystusa na Sąd, zgoła inaczej. Jego ikona jest pełna światła i pozbawiona lęku przed potępieniem.  Chrystus zdaje się być przedstawionym tak, jakby czekał na człowieka. Przyjaciel ludzi, czekający na swoją własność. Nie ma tu nic, z poczucia lęku, strachu, czy fantasmagorii. „Doskonała miłość usuwa lęk” (1 J 4,18). Bóg jawi się jako Ten, który nie przychodzi, aby zatracać, ale czynić wszystko nowym- przebóstwiona rzeczywistość, w której „Bóg, będzie wszystkim we wszystkich”. W kompozycji Rublowa dominantą jest miłość. Miłość, która pokonuje zło, piekło które wydawało się straszniejsze, niż śmierć- a ostatecznie poniosło klęskę. Przychodzą tu na myśl słowa jednego z Ojców Kościoła: „A nicość, której szukają, nie będzie im dana”. Nicość i paraliżujący strach przed zatratą w wiecznej rzece ognia, zostaje przerwany przez miłosierne spojrzenie Pana. Artysta zwrócił uwagę na całkiem inne przesłanie, którego preludium stanowi zbawienie, a nie potępienie. „Antychrysta przedstawił w zadziwiająco odmienny sposób- jako małego psa, raczej wzbudza politowanie niż przerażenie. Nastrój pogodnej radości przebija z postaci Piotra Apostoła, prowadzącego wraz z Pawłem, sprawiedliwych do Raju. Wszyscy z ufnością idą na spotkanie ze Zbawicielem”. Ikona zatem ukazuje Chrystusa Zwycięskiego, do którego należy ostatnie słowo, który w swoich dłoniach dzierży klucze śmierci i Otchłani. Mamy tutaj echo radosnego troparionu Paschy, który to Kościół Wschodni wyśpiewuje w czasie najważniejszej celebracji liturgicznej- Nocy Zmartwychwstania: „Chrystus powstał z martwych, śmiercią podeptał śmierć, i będących w grobach życie dał”. Ikonograficzna wizja końca czasów, uczy nas jednego- my jako uczniowie i naśladowcy Pana, powinniśmy te zjawiska oglądać z nadzieją w sercu, bez poczucia lęku. Ponieważ dla ludzi wiary, nadejście Bożego Syna będzie dniem najbardziej szczęśliwym, spełnieniem wszelkich marzeń, uobecnieniem Królestwa miłości i pokoju. Bądźmy odważni i niezachwiani w nadziei. Pan jest blisko !

 

 


piątek, 13 listopada 2015


Każdy człowiek, który jest poza miłością, jest poza Bogiem, poza światem i poza życiem. Miłość jest jedynym skarbem, jaki możecie gromadzić na tym świecie i zabrać ze sobą na tamten świat

św. Charbel
Łk 17,26-37
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; nagle przyszedł potop i wygubił wszystkich. Podobnie jak działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, lecz w dniu, kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i wygubił wszystkich; tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi. W owym dniu kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie. Przypomnijcie sobie żonę Lota. Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je. Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą mleć razem: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona”. Pytali Go: „Gdzie, Panie?” On im odpowiedział: „Gdzie jest padlina, tam się zgromadzą i sępy”.
Ewangelia próbuje otwierać nasze oczy na pewne obrazy, które są trudne do zrozumienia. Chrystus posługuje się porównaniami do sytuacji, które miały miejsce, a były z punktu widzenia historii zbawienia momentami próby. Przykładem jest skierowanie uwagi słuchaczy, na postać Noego i tragedii jaką była kara potopu. Nikt się tego nie spodziewał, a nawet odsuwał od siebie jakiekolwiek przypuszczenia, że taki dramat może mieć miejsce. Przesłanie jest jasne do pewnego stopnia; Paruzja Pana, dokona się w momencie najmniej przewidywalnym przez kogokolwiek- kiedy przytłumiona będzie czujność ludzkości. W momencie największej eskalacji radości: zabawy, czerpania przyjemności, kumulacji wrażeń…, objawi się Chrystus- Kyrios. Święty Paweł uwrażliwia nas na to, abyśmy potrafili wyglądać znaków- być ludźmi budzącymi jutrzenkę. To nic innego, jak czujność serca- umiejętność polegająca na sztuce patrzenia „otwartym obliczem”. Ta „chwila”, przyjdzie z zaskoczenia; dla jednych będzie druzgocąca, a dla innych będzie źródłem niewypowiedzianej radości- ponieważ usta sprawiedliwych, nieustannie wypowiadały modlitewne wezwanie: Marana Tha. Ewangelia mówi, że będziemy wzięci, lub pozostawieni na miejscu. Zdaje się, że ten fragment został dodany do słów Chrystusa. Tu nie chodzi o przemieszczanie się w jakiś inny wymiar, ale o przeobrażenie tej rzeczywistości mocą przychodzącego Pana. Na końcu jest mowa o padlinie- gnijącej i wydzielającej odór śmierci. Łatwo ulegające zepsuciu mięso, było symbolem śmierci oraz separacji od Boga. Na kartach Starego Testamentu, ciało zmarłego grzesznika jest często przyrównywane do padliny, lub śmierdzącej kupy gnoju (2Krl 9, 37). „Padlina rzucana na pożarcie dzikim zwierzętom i ptactwu jest obrazem sądu Bożego nad bezbożnym Egiptem (Ez 32,3-5). Jak we wnętrzu lwa zabitego przez Samsona zagnieździły się pszczoły wytwarzające miód, tak Bóg jest wstanie wzbudzić znów życie z tego, co martwe i rozpadające się w skutek gnicia.” Kiedy będzie finał historii świata, a Pan pojawi się niczym „sęp” nad grzesznikami- pochyli się nad padliną. Można to zjawienie się, interpretować symbolicznie, jako wzbudzenie na nowo do życia. Przypomnijmy sobie scenę ze wskrzeszeniem Łazarza. Jego siostry powtarzały- Panie już cuchnie, leży kilka dni w grobie. Dzięki działaniu boskiej mocy Chrystusa, wychodzi z grobu żywy. Tak również ci, którzy zaufali Bogu, zamiast odoru zgnilizny, będą miłą wonnością życia wiecznego.

czwartek, 12 listopada 2015

Łk 17,20-25
Jezus zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: „Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: «Oto tu jest» albo: «tam». Oto bowiem królestwo Boże jest pośród was”. Do uczniów zaś rzekł: „Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczycie. Powiedzą wam: «Oto tam» lub: «oto tu». Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, świeci od jednego krańca widnokręgu aż do drugiego, tak będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego. Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie”.
Czy współcześni chrześcijanie wpatrują się jeszcze w Niebo ? Zaczynam od prowokacyjnego pytania, które w jakimś stopniu przymusza do eschatologicznej autorefleksji. Świat zdaje się znajdować w takiej kondycji, jakby jego oczy zostały utkwione na całkiem innych obrazach. Nie uważam, że w nas współczesnych chrześcijanach została uśpiona czy odsunięta wrażliwość na nadzieję nowego świata. Może słowo- „uśpienie”, lub lepiej „rozproszenie”, wydaje się bardziej zasadne. Całe pokolenia przed nami, żyły oczekiwaniem Paruzji-  to znaczy, powtórnego przyjścia Pana. Czujność i barwna wyobraźnia wypełniła serca i umysły, wyglądających dnia nadchodzącego spełnienia historii- przejścia w kairos Boga. Ludzie nieprzeciętni, wielkiego ducha i płomiennej świętości z wielkim spokojem przeżywali oraz obserwowali znaki, zwiastujące nadejście Królestwa Bożego. Urzeka mnie szczególnie głęboka percepcja ludzi średniowiecza. Nie jestem historycznie sentymentalny, upatrując w średniowiecznej wizjach jakiś rodzaj ucieczki czy mistycznej wyższości, od naszego nowoczesnego postrzegania tego, co określamy mianem duchowo nieuchwytnego- lub jak kto woli, transcendentnego. Apokaliptyczna fantazja, połączona z głęboką wiarą w miłosierdzie Boga, odsłania ciągle niezbadane obszary ludzkiej ciekawości. Pierwsze wyobrażenia końca czasów w zachodniej plastyce, wcale nie ukazują scenę straszliwego sądu nad światem, a raczej podprowadzają skądinąd naszą ograniczoną wyobraźnię do obrazu Chrystusa przemienionego, wypełnionego chwałą, spowitego światłością. To wizerunek apokaliptycznego i zaskakującego niczym błyskawica wydarzenia prześwietlonego na sposób błony w aparcie- „fotografia”- Nowego Nieba i nowej Ziemi, którego centrum stanowi zasiadający na tronie Król. Wiara rozpoznaje w Nim- Bogaczłowieka- Wybawcę i Przyjaciela ludzi. On przychodzi nie po to, aby zatracać, ale żeby zbawić- podnieść zagubiony świat, zawrzeć go, w „matczynym łonie” Ojca.. Te niezwykłe wyobrażenia utrwalają się rzeźbie, czego najpiękniejszym przykładem jest romanizm Moissac, Chartres i wielu innych, jakby magicznych miejsc. „Ukazywały one niebo i zamieszkujące je boskie osoby oraz stworzenia nadprzyrodzone. Ludzie wczesnego średniowiecza oczekiwali powtórnego przyjścia Chrystusa bez lęku przed Sądem. Dlatego ich koncepcja czasu przemilczała dramatyczną scenę Zmartwychwstania i Sądu, zawartą w Ewangelii według świętego Łukasza”. Nie wiem jak to tłumaczyć, może potrzeba miłości i przebaczenia, wzięła górę nad budzącą i zatrważającą wizją skazanych oraz pozostawionych złemu losowi ludzi, przeznaczonych na wieczną gehennę ? Jak pisał wybitny badacz kultury średniowiecznej Jacques Le Goff: „Od XII wieku Chrystus- Zbawiciel szerzej otwiera ramiona dla ludzkości. Staje się bramą, przez którą wszedłszy dostąpić można objawienia i zbawienia… W ten sposób Kościół, symbol domu niebieskiego, wejście do nieba, otwiera się szeroko”. Tak bardzo bliska jest mi ta wizja, szczególnie wtedy kiedy w postawie nadziei spoglądam ku górze. Nie wiem, kiedy się wypełni czas i pioruny rozświetlą dachy nowoczesnych wieżowców. Wiem tylko jedno, muszę zachować w sercu wiarę w to, że to co wydaje się enigmatyczne, pozbawione spójności czy racjonalnego wytłumaczenia, w Nim stanie się faktem. Pozostaje nadzieja i zaufanie…, ponieważ nasienie tej rzeczywistości, jest w każdym ludzkim wnętrzu. A kiedy się to wszystko zacznie dziać, to pozostaje tylko mądra ewangeliczna instrukcja: „…nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie”.

środa, 11 listopada 2015

Łk 17,11-19
Zmierzając do Jerozolimy Jezus przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodził do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: „Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami”. Na ich widok rzekł do nich: „Idźcie, pokażcie się kapłanom”. A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin… Do niego zaś rzekł: „Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła”.
W tej opowieści o pełnym wdzięczności z odzyskania zdrowia człowieku, duchowo dostrzegam naszą Ojczyznę, w kontekście przeżywanego święta odzyskania niepodległości. Nasza Ojczyzna była dotknięta chorobą długotrwałego „trądu”, jakim były zaborcze i rozkładające byt narodowy, działania wrogich zaborców. Ojczyzna uwolniła się z rąk wrogich ciemiężycieli, wzniosła się niczym Chrystus na krzyżu; z tej perspektywy widziała nadzieję wolności i świeży powiew ducha, wskrzeszającego jej ciało na powrót do życia. Ktoś może mi zarzuci skłonność to pewnego patosu, gloryfikacji historii, wyniesienia pewnych wydarzeń do rangi symbolu. Powraca niczym echo z oddali, świadomość tamtych pokoleń, ludzi płaczących, a zarazem wierzących w duchowe zmartwychwstanie. Mesjańska idea wybrania… Polska Chrystusem narodów- niczym romantyczny epos, wychwalający triumfalne zwycięstwo, którego źródłem była wiara w lepsze jutro. Stają przed nami postacie wtopione w nasze martyrologium, niczym marmurowe kolumny mieniące się światłem- nasi bohaterowie, których imiona nie tylko wypisał na swoich dłoniach Bóg, ale również karty historii- ludzie oręża i kultury: Józef Bem, Fryderyk Chopin, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Cyprian Kamil Norwid, Artur Grottger, Piotr Wysocki, Józef Haller, ks. Ignacy Skorupka, Roman Dmowski, Józef Piłsudzki i wielu innych. Nie można o nich rzec inaczej, jak tylko patrioci- zdeterminowani i tęskniący za „okruszyną chleba, którą podnosi się z ziemi”- Ojczystej Ziemi. Jest jeszcze jeden watek niezwykle ważny- nasza chrześcijańska tożsamość, której najprostszym skrótem zdają się być słowa: Bóg-Honor-Ojczyzna. Na pierwszym miejscu jest Bóg. Tu nie potrzeba większych skojarzeń, motorem patriotycznej siły, była wiara narodu, wypływająca z chrztu każdej kobiety i mężczyzny. Nie można zrozumieć Polski- bez Kościoła, wybrzmiewa tu przekonanie i pełne mocy nauczanie naszego rodaka papieża Jana Pawła II. Chrześcijaństwo i Ojczyzna splotły się tak mocno, iż nie można sobie wyobrazić do dzisiaj, że może być inaczej. „Teologia narodu, która tłumaczy wiele koncepcji- pisał ks. Janusz Pasierb- jest nade wszystko koncepcją chrystologiczną, uniwersalistyczną i profetyczną- nie tyle tłumaczy ona przeszłość, co wskazuje na przyszłość. Zawiera się w tym silna nuta optymizmu, wiary w postęp i rozwój takich wartości, jak miłość społeczna, sprawiedliwość i wolność. W okresie niewoli, kiedy na straży suwerenności narodu stał tylko Kościół i kultura, było to wezwanie do „podnoszenia serc”. Stajemy dzisiaj w postawie wdzięczności wobec tamtych ludzi, ich dalekosiężnych i odważnych decyzji. Pragniemy ich wszystkich duchowo przytulić i powiedzieć proste, a jakże zwyczaje słowo: dziękuję. Niech ten dzień będzie okazją do radości i jedności przeżywanej w rodzinach. Przyczynkiem ku społecznemu dobru, poczuciu braterstwa i wzajemnemu przebaczeniu. Zamykam to rozważanie słowami wiersza Ryszarda Przymusa:Polska- to taka Kraina, która się w sercu zaczyna. Potem jest w myślach blisko, w pięknej ziemi nad Wisłą. Jej ścieżkami chodzimy, budujemy, bronimy. Polska- Ojczyzna… Kraina, która się w sercu zaczyna.”
 
 
 
 
 

wtorek, 10 listopada 2015

Łk 17,7-10
Jezus powiedział do swoich apostołów: „Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: «Pójdź i siądź do stołu»? Czy nie powie mu raczej: «Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił»? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: «Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać»”.
Ewangelia wydobywa dwie niezwykle ważne dominanty życia chrześcijańskiego- posłuszeństwo i służba. Chrześcijanin to „niewolnik”- szczęśliwy wykonawca woli Boga. W takiej umiejętności odczytywania pragnienia Boga, nie ma miejsca na utyskiwanie, niezadowolenie czy smutek. Wielkość człowieka wiary, mierzy się zdumiewającą zdolnością  wychodzenia naprzeciw wyzwaniom czy pomysłom, które nie zawsze są zgodne z naszą własną wolą. Szkocki filozof Carlyle, napisał słowa, które z łatwością można wkleić do codziennego chrześcijańskiego elementarza: „Najlepszym dowodem prawdziwej wielkości człowieka jest przeświadczenie o własnej małości”. Akcent położony na słowo- małość- wydaje się najbardziej zasadny do uchwycenia intencji Chrystusa. Uczeń i naśladowca ma być małym, potrafiącym być w cieniu, schowanym w cieniu wykonawcą planu Boga. Tylko chrześcijaństwo ubrane w pokorę, niewolnicze w miłości, jest wstanie wykrzesać najwięcej dobra. Święty Leon Wielki patron dnia dzisiejszego wspomina o tej pokornej kreatywności, która się urzeczywistnia przez osobistą przemianę wewnętrzną w kontekście chrystusowej pokory krzyża, która to staje się zdolna napełnić świat, przemieniając go od wewnątrz nadzieją życia. „Celem wszelkiej zmiany i zwrotu w życiu człowieka jest przestać być, czym się było, a zacząć być tym, czym się nie było…” Tak bardzo mnie korci, aby dopowiedzieć, iż trzeba być „nieużytecznym sługą miłości”. Wykonawcami miłości jesteśmy; szamotającymi się pomiędzy wolą Boga, a naszą. W ostateczności zdobywamy się na odwagę wypowiedzenia tylko jednego: „Mów Panie, bo sługa twój słucha”, lub „Oto ja poślij mnie…”

poniedziałek, 9 listopada 2015


Bóg wydrążył w Tobie wielką przestrzeń i złożył w niej „prawdziwy skarb”. Odtąd więc masz podwójne zadanie- brania i dawania. Dzielenia się „skarbem Królestwa”, które jest w tobie i rozszerzania ścian twego namiotu na tych, którzy są wokół ciebie

o. Pierre Marie Delfieux
J 2,13-22
Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie, oraz siedzących za stołami bankierów. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: „Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca targowiska”. Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: „Gorliwość o dom Twój pożera Mnie”. W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: „Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?”. Jezus dał im taką odpowiedź: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”. Powiedzieli do Niego Żydzi: „Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?”. On zaś mówił o świątyni swego ciała.
Bardzo dynamiczna i przesycona jest dzisiejsza fabuła Ewangelii. W oczach apostołów Chrystus jawi się jako spokojny, zawsze zrównoważony, niedający się sprowokować  zaczepkom przesiewaczy przepisów religijnych; choć w tym jednym przypadku wybucha. W życiu pojawiają się sprawy tak ważne- może nawet raz jedyny, gdzie nie można przejść obok nich obojętnie. Oburzenie Jezusa jest jak najbardziej zasadne, w tym przypadku słowo zostaje zwerbalizowane świstem bicza przelatującego nad głowami przedstawicieli jarmarcznej dewocji. Chrystus pragnie tym ekspresyjnym zabiegiem wskazać jedno; jest granica której nie można przekroczyć. Religijność…, kult…, to nie jakaś maskarada, folklor na którym można zarobić łatwe pieniądze. Miejsce najbardziej ważne i święte dla Mistrza, nie może zostać przykryte smrodem, zgiełkiem i brzękiem wymiany towarowej. Ze świątyni nie można zrobić galerii handlowej. Bicz Pana wyrzuca ze świątyni ludzi, dla których Bóg i Jego dom, stał się dźwignią handlu. „Mamona nie może zajmować miejsca w domu modlitwy. Każda liturgia, która mniej lub bardziej świadomie pobudza kontakty ze światem pieniądza, staje się bluźnierstwem”. Czy my chrześcijanie uświadamiamy sobie przesłanie tej lekcji ? U nas też tak pięknie nie jest. Wielu myśli, że kościół to mlekodajna krowa- przepraszam za określenie, z której można wydusić wszystko i jeszcze opieczętować to boską naklejką przyzwolenia. Widzimy to namacalnie z jakimi wewnętrznymi atakami spotyka się papież Franciszek, kiedy mówi o reformowaniu serc, a nade wszystko o potrzebie odkrycia Kościoła ubogiego- będącego blisko tych najbardziej potrzebujących. Kościół filantropii, partykularnych interesów, napuszonych ludzi w powłóczystych szatach powinien przejść do lamusa. Potrzeba na nowo odczytać pragnienie Chrystusa. Odkryć Kościół piękny, szlachetny, nie zatrzymujący dla siebie, a potrafiący rozdawać miłość przez praktyczną Caritas. Po ostatnich wydarzenia korupcji- kumulacji beneficjów, budowania sobie ekskluzywnego życia przez wysokich urzędników kościelnych- „następców apostołów”, tym samym został mocno nadwyrężony wizerunek Owczarni Chrystusowej. Ostatnio mój biskup spotkał się z oskarżeniem, iż nasi kapłani nie biorą pieniędzy za wykonywane czynności- konkretnie sakramenty. Za świętość i darmową miłość Chrystusa, pozostawioną wspólnocie wierzących- skandalem jest pobieranie pieniędzy. Święty Paweł- intelektualista, wędrowny katechista, sam zarabiał na siebie pracą swoich rąk. Wyplatał namioty i dziękował za wszelkie dobro, które doświadczył od chrześcijan, nawiedzając ich domy. Gdyby zobaczył dzisiejsze cenniki i taryfikatory opłat za posługę duszpasterską, to nie wiem czy po raz kolejny nie zawisnął by bicz nad wieloma głowami. Nie jestem buntownikiem, wiem że nie zawrócę rzeki drewnianym patykiem, ale liczę na mały cud przemiany świadomości. Jeżeli takiej świadomości zabraknie, to będzie się pogłębiała struktura alienacji. Ludzie będą się separować od Kościoła, który będzie głosił Ewangelię, a jego życie będzie dalekie od jej ducha. Wszystkie te suplementy próżności, zaprzeczają chrześcijaństwu które jest wspaniałe, potrafiące szary świat wypełnić dobrem i szlachetnym czynem. Sakralizacja władzy i pieniądza, idolatria ludzi, może być jak robak, który toczy jabłko. Jedynym antidotum na ten stan rzeczy, jest rozbudzona świadomość i osobista troska każdego chrześcijanina o kształtowanie profilu wiarygodnej wspólnoty, gdzie wierni będą się czuli dobrze- wysłuchani i szanowani, a duszpasterze nie będą urzędnikami pobierającymi pensum, za coś, co jest ich świętym obowiązkiem i powołaniem. Kościół ubogi- marzenie- na który spoglądając, można dostrzec pochylającego się Jezusa, podnoszącego ze slumsów świata najbardziej skrzywdzonych przez los.