środa, 6 września 2017


Ps 52  

Ja zaś jak oliwka kwitnąca w domu Bożym
na wieki zaufam łaskawości Boga.
Będę Cię sławił na wieki za to, co uczyniłeś,
polegał na Twoim imieniu,
ponieważ jest dobre dla ludzi oddanych Tobie.

„Nie ma egzystencji bez transcendencji,” odwołując się do metafizyki Jaspersa można wykreślić wspólne linie myślenia o człowieku który wraz integralnym rozwojem, „rozkwita” w całym spektrum życia duchowego. Psalmista jest wirtuozem słowa i w sposób jak najbardziej wykwintny konstruuje poetycki podziw wobec wspaniałomyślnego Boga- Przyjaciela człowieka. Teologia pozwala uchwycić tę subtelną zależność- nie na zasadzie poddania i ubezwłasnowolnienia człowieka, ale jako coś zgoła afirmatywnego, zakładającego wymianę darów i bezinteresowne obdarowanie. Nie ma racji antyhumanistyczny nurt filozofii próbujący zepchnąć człowieka w jakąś próżnię myślenia, czy przestrzeń rozpaczy konstatując, że „człowiek to stosunkowo nieudany wynalazek i bliski jest jego kres”- jak suponował M. Foucault. Chrześcijańska antropologia na wskroś przeniknięta biblijnym optymizmem poznawczym; sytuuje człowieka jak wartość największą w oczach Boga- „Byt” o który zatroskany jest sam Stwórca, ponieważ jak pisał mistyczny poeta Ślązak: „Bóg nie istnieje beze mnie.” Istnieje zatem nieprawdopodobna i trudna do opisania relacja miłości; spajająca Boga zakochanego w człowieku i człowieka zakochanego w Bogu. Tym, co wydaje się najpiękniejsze w człowieku i dostrzegalne za zewnątrz to zadziwienie i wdzięczność. Zgadzam się z Heideggerem: „To, czego nie da się ogarnąć myślą, stanowi największy dar, który naszą myśl może poszerzyć.” Sam wielokrotnie doznaję niezwykłego zadziwienia odkrywając Boga w ludziach, stworzeniu, sztuce, czy ikonach które przybliżają mnie do piękna obecnego w Bogu. „Bóg oczekuje aktu stwórczego od człowieka jako odpowiedź na Boskie dzieło stworzenia”- twierdził Bierdiajew i miał rację. Nie można się rozsiąść wygodnie w fotelu i czekać eschatonu. Trzeba świat zarażać zachwytem i pięknem, tak długo aż sami staniemy się na wzór Oblicza Chrystusa.