Oz 14, 2-10
Tak
mówi Pan: «Wróć, Izraelu, do Pana, Boga twojego, upadłeś bowiem przez własną
swą winę. Zabierzcie z sobą słowa i nawróćcie się do Pana! Mówcie do Niego:
„Usuń cały grzech, a przyjmij to, co dobre, zamiast cielców dajemy Ci nasze
wargi. Asyria nie może nas zbawić; nie chcemy już wsiadać na konie ani też
mówić: nasz boże do dzieła rąk naszych. U Ciebie bowiem znajdzie litość
sierota”. Uleczę ich niewierność, szczodrze obdarzę ich miłością, bo gniew mój
odwrócił się od nich. Stanę się jakby rosą dla Izraela, tak że rozkwitnie jak
lilia i jak topola zapuści korzenie. Rozwiną się jego latorośle, będzie
wspaniały jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń Libanu.
Chrześcijaństwo wbrew
rozpowszechnionemu przekonaniu jest bardziej zakorzenione w pamięci o
miłosiernym spojrzeniu Boga, niż natarczywym moralizowaniu i skrupulatnym
uzupełnianiu katalogu ludzkich braków. „Pytaj serca- pisał św. Augustyn- Jeśli
jest pełne miłości, masz Ducha Bożego.” Tylko chrześcijanie którzy nie mają
zbyt wiele do powiedzenia innym mają chroniczną skłonność do naprawiania świata
miałkim moralizatorstwem; nie z chęci nasycania rzeczywistości dynamiką miłości,
lecz świadomym odwracaniem uwagi od siebie. „Szczęśliwy ten, kto dostrzega swe błędy
i stara się je bezustannie odszukiwać: taki człowiek osiągnie doskonałość” (M.
Gogol). Słyszymy dzisiaj u Ozeasza: „Uleczę ich niewierność, szczodrze obdarzę
ich miłością...” Czy to nie powód do wdzięczności- uwielbienia ? „Religia jest
pamięcią”- pisała D.H. Leger, a zeświecczenie społeczeństwa polega na rozdrobnieniu
i osłabieniu tej pamięci. Największym triumfem ludzi wiary jest niesienie innym
obrazu kochającego Boga. Pasterza ocalającego i odnajdującego w absurdach grzechu
zagubioną owcę. To najpiękniejsze i najbardziej budzące do życia przesłanie wiary. W
Nim dokonuje się naprawa wszystkiego, co zdaje się być dotknięte erozją niemocy
oraz zwątpienia w miłość. Bóg szuka i odnajduje człowieka tam, gdzie nikt inny
nie chciałby pójść..., nie chciałby się skalać brudem zawstydzonych. „Prawdziwe
jest tylko miłosierdzie, które wybrzmiewa z radością”- powie św. Jan
Chryzostom. Chrześcijaństwo wnosi w serce świata pamięć o Bogu wiecznie
zakochanym w grzeszniku, przebaczającym, przemieniającym piekło rozpaczy i
zwątpienia w oazę piękna. „Szczęśliwy, kto odwraca się od grzechu. I nie
światłem tego świata, a światłem Bożym jest rozświetlony”- mówił pewien
rosyjski Starzec. Chrystus przechodzi aby objawić nam miłość Ojca. Rozlewa
Ducha Świętego, czyniąc naszą codzienność przejrzystą; zamienia pustynię z miejsca śmierci w raj odkupionych.