wtorek, 11 stycznia 2022

Cywilizacja w której dane nam jest żyć, cechuje się nie tyle zmiennością, co kruchością następujących po sobie zjawisk i wydarzeń. Myślę, że wielu ludzi znajduje się na rozdrożu, stając się niewolnikami nowoczesności i ideologii tak gwałtownie szturmujących umysł i sumienie. Jakże ponadczasowe zdają się intuicje Miereżkowskiego dotyczące wewnętrznej walki światów: „W naszej epoce walka człowieka- boga, który ogłasza się bóstwem, z Bogiem- Człowiekiem, ową tajemnicą łaski zstępującej w pokorze, nabrała większej ostrości niż kiedykolwiek… jest to walka między duchem wojny a duchem łaski.” W rezultacie tego stanu rzeczy, wielu ludzi przestało sondować głębiny własnego wnętrza i przestało wznosić gmach katedry ducha. „Gdzie jest we mnie to miejsce, do którego mogę Cię zaprosić, mój Boże”- pytał św. Augustyn. Współcześnie ważne pytania składane niczym modlitwa, utonęły w mirażach powierzchowności i bylejakości istnienia; przykryła je pustka obojętności, wycofania i zrezygnowania. Człowiek przestał stawiać pytania Bogu i własnej duszy. „Wspomnienie Boga, nawet bez sformułowania choćby jednego słowa jest modlitwą i pomocą”- przekonywał święty Barsanufiusz. Już nie tyle pandemia odbiera wolność i wywołuje tragiczny pesymizm, co świadomość niepewności jutra- „widmo wojny” której polem będą ludzkie dusze, poddane napierającym zewsząd niszczącym żywiołom. „Mówi się, że wszystko jest śmiercią, że świat jest zamieszkany przez martwe dusze… Bracia !”(M. Gogol). W jakiś trudno do zobrazowania sposób, ziemia na powrót staje się „bezładem i pustkowiem”- przestrzenią zmagania dobra ze złem; światłości z ciemnością; miłości z nienawiścią. Fenomenologia zła wykrzyczana ustami tych, dla których Bóg stał się niepotrzebną i uwierającą rozum ideą. Kimś przeszkadzającym w eksploatowaniu szaleńczo wolności. To jeszcze nie jest tak przygnębiające i zatrważające, jak bierność wierzących wobec zła ! Nie chcę w tym miejscu wskazywać źródeł tego tchórzostwa. Można to jedynie porównać do lęku biblijnego Jonasza, wobec misji którą powierza mu Bóg. Być może trzeba być wyplutym przez rybę, aby cokolwiek zrozumieć- poderwać się z paraliżującego marazmu i pójść do Niniwy. „Kto chce przemawiać do świata, musi najpierw słuchać Boga”(H. U. Balthasar). Spoglądam na świat i szukam w nim świętych zdolnych stanąć do walki z tymi, którzy zaciemniają światło i zacierają kontury prawdy. Być może potrzeba nam jeszcze mocnej niż w poprzednich stuleciach bohaterów, opieczętowanych miłością Boga i zdolnych do heroicznych czynów oraz ocalenia wartości pozwalających zachować resztki przyzwoitości i człowieczeństwa. Potrzeba kogoś na wzór wędrowca Eliego z filmu Księga ocalenia, zdolnego zachować dla tonącego w odmętach grzechu egzystencji, najdrogocenniejsze przesłanie: Słowo Życia- antidotum na wzmagający się zamęt i upadek człowieka. „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem”- mówił Chrystus swoim uczniom kiedy ich myśli wydzielały zapach lęku przed podjęciem z odwagą przygody wiary. Święty Cyryl Jerozolimski w porywającej katechezie przekonywał katechumenów, że mają być atletami i żołnierzami Chrystusa: „Duch Święty daje wam broń do walki… Będzie czuwał nad wami jak nad własnym wojownikiem, wy zaś wytrwajcie na stanowisku przeciwko wszelkiej przeciwnej mocy.” Dzięki odwadze swoich dzieci, chrześcijaństwo staje się profetyczne, mesjańskie, charyzmatyczne, radykalne ewangelicznie i pełne szaleństwa miłości. „Kościół jest nocą, która staje się pełną blasku, piekielną przepaścią między stworzeniem i tym, co wieczne, nocą, która w Chrystusie staje się błogosławionym zjednoczeniem stworzonego i nie stworzonego, bogoczłowieczeństwem. Z przebitego boku ukrzyżowanego Boga wstaje jutrzenka Ducha. Odtąd w Chrystusie przestrzeń śmierci zmienia się w przestrzeń Ducha, ciężar lęku staje się brzemieniem wiary, a przez wiarę Boże światło napełnia człowieka”(O. Clement). Nie jesteśmy krzyżowcami walczącymi o zgliszcza kościelnej hegemonii, lecz świadkami wschodów słońca i wieczności które owe impresje zwiastują. Chrześcijanin jest tym który potrafi wzbić się na orlich skrzydłach, aby wyraźniej dostrzegać przestrzeń na której przyjdzie stoczyć mu bój o wszystko. Zmieniać świat to otwierać go na przebóstwienie i zbawienie. „Koniec cywilizacji nastanie wtedy, kiedy umrze ostatni wierzący w Boga”- rozmyślał proroczo Andrzej Tarkowski.