Przeczysta świątynia Zbawcy, najcenniejszy pałac i Dziewica, święta skarbnica chwały Bożej dzisiaj wchodzi do Domu Bożego, wiodąc ze sobą łaskę Bożego Ducha. Sławią Ją aniołowie Boży: Oto jest niebieska arka. Na Jej cześć śpiewają Aniołowie Boży: Ona jest Przybytkiem Niebiańskim !
(kontakion -liturgia bizantyjska). Ofiarowanie Bogarodzicy do Świątyni należy do świąt liczby dwunastu które celebruje Kościół Wschodni, na Zachodzie obchodzi się to wydarzenie jako wspomnienie liturgiczne. Jak scena Narodzin Marii ma formalno-ideowy związek z przedstawieniem Narodzenia Pańskiego, tak odpowiednikiem sceny Ofiarowania Marii, staje się ofiarowanie Chrystusa. Ilustrację święta stanowi tradycja ikonograficzna która swoje przesłanie czerpie z literatury apokryficznej ( Protoewaneglii Jakuba) i zmysłu wiary przekazanego w sercu wspólnoty wierzących. To opowieść o trzyletniej Marii która zostaje przyprowadzona przez swoich rodziców Annę i Joachima, którzy pragnęli poświęcić ją Bogu. Maria została przyjęta przez kapłana Zachariasza, który wprowadził Ją do Świętego świętych, gdzie wzrastała w posłudze i uwielbieniu Boga. Chociaż wejście do miejsca Świętego odbywało się tylko raz w roku i było przywilejem arcykapłana, to jednak tradycja głosi że Maria weszła do przybytku sama, co stanowi znak jej szczególnego wybraństwa. Maria poddała się Prawu i Świątyni. Prawo zostało przezwyciężone przez miłość, Świątynią stał się Chrystus. W Niej spełniło się przejście od Starego do Nowego Testamentu. Ona jest w Świątyni, ale wkrótce stanie się Świątynią Wcielonego Słowa- Jezusa Chrystusa. Niegdyś obłok wypełniał świątynię do tego stopnia, że kapłan nie mógł wejść- to była Szekina, obecność Boga -Jego Chwała. Bóg napełnił swoją obecnością Marię, stworzenie wybrane pośród wszystkich stworzeń. Theotokos, Świątynia bardziej święta od jerozolimskiej, Maria jest świątynią par excellence, On sam Jej Syn, objawi światu nową świątynię, którą jest Kościół, lud Boży, Nowy Izrael, Jego mistyczne ciało.