Pisać
to obnażać się. Czasami towarzyszy mi uwierające
przeświadczenie, że świat który znam i który wydaje mi się oswojonym, przeżywa
swój zmierzch. Taki pejzaż jutra zatrważa i zaciera prawdę, zatapiając tak
wiele rzeczy i spraw w mroku. Rzeczywistość wydająca się tak wyraźną i
niezmienną, znika bezpowrotnie – nie
pozostawiając jakiegokolwiek śladu. Trzeba przytomności umysłu aby to pojąć i
mądrze ocenić ten nachalnie kiełkujący w posadach duszy niepokój. „Czy wówczas
jestem coś wart, gdy jestem nikim ?” – edypowa rozterka na progu zmagania z
życiem. Być może za wcześnie na głębokie analizy tego stanu rzeczy, choć
towarzyszy mi jakiś psychologicznie zagmatwany rodzaj dręczącego umysł
niepokoju. Człowiek wiary nie może się go wystrzec, czy zbagatelizować. Nie
czuję się przygnieciony brzemieniem upływającego czasu, ale czuję jego
zasapanie na twarzach tych, których każdego dnia mijam w drodze do pracy. Czy
człowiek podejmuje jeszcze trud odkrywania własnej tożsamości ? Wielu zamiast
dojść do miejsca w którym poznanie siebie staje się aktem wyzwolenia, wpada w
klaustrofobiczną pułapkę do której nachalnie zaganiają go inni. Jakże trudno
przyodziać się w radość, którą preferuje biblijny Mędrzec, po perypetiach
osobistego zmagania i próby wiary. Przechodzisz symbolicznie pustynię, lub
przepływasz przez żywioł rozszalałych wód i czujesz, że jesteś niczym – dryfującą
bez celu drobiną – oczekującą na wyjaśnienie własnego losu. Można czuć się jak
gołębica, którą Noe wpuszczał z arki i czekał na znak upragnionego lądu. Szybowanie
i fiksacja wzrokiem przestrzeni, aby w jej przepastnych połaciach odnaleźć
zalążek życia. Źdźbło trawy wychylone ku promieniom słońca i lot ptaka który
odkrył bruzdę zazielenionej ziemi – mikroskopijny cud życia po żywiole śmierci.
Wkraczasz drżąco w świat, nad którym wszystko podnosi się i drży, oczekując na wyzwolenie
i przeobrażenie. Cały Wielki Post jest orientacją ku miejscu z którego szczeliny
grobu detonuje smuga światła. W apokryficznej Ewangelii Tomasza znajduje się
jakże wymowny tekst: „Istnieje światło wewnątrz człowieka światła i oświeca
cały świat.” Na postawione kiedyś pytanie o Chrystusa, pisarz Franz Kafka miał
odpowiedzieć: „To jest otchłań światłości, wobec której trzeba zamknąć oczy,
żeby się w nią nie rzucić.” Kiedy dziecko zostaje wprowadzone do Kościoła, to
kapłan odczytuje nad nim modlitwę: „Ty ukazałeś mu światło widzialne, aby
został uznany za godnego Światłości duchowej.” Prawosławni chrześcijanie
wychowani w kulturze spojrzenia na ikony wiedzą, że trzeba mieć oczy szeroko
otwarte i usta rozchylone do ucałowania materii z której emanuje blask dnia,
wyprażonego w pełnym żaru spojrzeniu Boga. Et
nox illuminatio mea in deliciis meis.