Który za życia często karmiłeś się Eucharystią, w niebiosach ujrzysz Chrystusa, który ci da sam siebie- czytamy na wczesnochrześcijańskim epitafium z Katakumb świętego Sebastiana w Rzymie. Jakże wymownie ten tekst koresponduje ze słowami z Ewangelii przewidzianej na Trzecią Niedzielę Wielkiego Postu: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam jest moje ciało za życie świata”(J 6, 51). W czasach niewiary, piętrzących się wątpliwości i kruchości ludzkiego życia- Eucharystia staje się przestrzenią spotkania z Obecnością. Chrystus obecny w Eucharystii pod postacią pokarmu. „Chleb i wino są znakami Jego oddania i obecności”(W. Hryniewicz). Wiatykiem dla strudzonego wędrowcy, lekarstwem i pokarmem nieśmiertelności. „Liturgia to wieczny powrót dzieł wielkiej miłości Boga do nas”- rozmyślał M. Gogol. Nieustannie pulsujące źródło życia, dokonujące transfuzji miłości na życie w nas i wokół nas. „Jeden bowiem Chrystus jest dla nas nadzieją, wiarą i miłością: nadzieją w zmartwychwstaniu, wiarą w obmyciu, miłością w sakramencie”(św. Ambroży). Pragnienie Chrystusa abyśmy pozostali blisko Niego, nawet jeśli nasze zmysły szaleją i nie są zdolne przełamać bariery niewytłumaczalności tego, co postrzegają. Ignacy z Antiochii pisał do wspólnoty w Efezie: „Łamiemy się chlebem: niechże to będzie umocnieniem ku nieśmiertelności.” Ciało Chrystusa- utkane z materii ziaren i wypalone w ogniu zstępującego Ducha. Ciało Boga- które można położyć na dłoni i pozwolić mu wejść przez usta w sanktuarium naszego grzesznego ciała. Boska komunia dla każdego który szuka źródła życia pośród świata który przykrywa całun śmierci. „Pożywamy Cię, Panie i pijemy, nie po to, aby Cię tylko spożyć, lecz aby żyć dzięki Tobie”(św. Efrem).Chrześcijan staje się istotą przyjmującą i przemienioną. „W Eucharystii Bóg zaspokaja najbardziej podstawowe pragnienie człowieka, jego pociąg do życia silniejszego niż śmierć…”- pisał O. Clement. Eucharystyczna obecność Pana, staje się dla nas najpełniejszym dotknięciem świata- który już nie należy do nas- lecz do Boga. „Życie rozszerzyło się na wszystkie istoty i wszystkie byty napełniły się wszechogarniającym światłem”- proklamuje świat dotknięty eksplozją zstępującego Życia-
Homilia Paschalna. To antycypacja Królestwa Miłości i Pokoju. Nakarmieni Bogiem możemy jedynie pokornie dziękować i trwać w zachwycie obdarowania, oczekując spełnienia wszystkiego w Nim. To nasz Bóg, który w sakramentalnej namacalności łączy się ze wszystkimi członkami Kościoła i sprawia, że drżą one ze wzruszenia. „Albowiem Jego miłość trwa na wieki !”
