czwartek, 10 grudnia 2020
Więc odkupieni przez Jahwe powrócą i przybędą na Syjon z radosnym śpiewaniem, ze szczęściem wiecznym na twarzach. Osiągną radość i szczęście; ustąpi smutek i wzdychanie (Iz 51, 11).
Prorok Izajasz jest wielkim wizjonerem przyszłości, której finalnym akordem będzie szczęście spotkania z Bogiem. „Historia jest rozwinięciem sieci wieczności w doczesnych i przemijających oczach”(L. Bloy). Zbawiciel przedziera się przez „piekło” nowoczesnego świata i wszystko napełnia sensem- nową racją istnienia. Nie bez przyczyny starożytny pisarz Tertulian apelował o intensywność tęsknoty, mówiąc: „Z modlitwą oczekujemy trąby anioła.” Adwent zwiastuje Bogaczłowieka- Chrystusa- „Krainę żyjących.” On jest Tym, który przez swojego Ducha przemienia „kamienne serca” i otwiera oczy na wizję świata przeobrażonego. „Człowiek należy do głębi wieczności”- pisał M. Bierdiajew. Nieustanna bliskość Boga uśmierza „bunty mas” i wątpliwości piętrzące się w sercu jednostek. „Gdyby nie było Boga, świat byłby skandalem”(C. Caretto). Głębia wiary- niczym gwałtowny powiew wiatru jest wstanie poruszyć nawet tych, którzy z wielką łatwością niosą w sobie pragnienie urządzania życia na ziemi bez Boga. Samotność i niewiara człowieka zostaje od wewnątrz zdetonowana siłą zstępującej i proklamującej wieczność światłości. Ignorancja naznaczona chronicznym powątpiewaniem umysłu zostaje ogrzana promieniami wstępującego Słońca, które odbiera ludzkim słowom siłę negacji i buntu. „Przyjdź i zamieszkaj w nas”- woła Kościół w tym czasie tęsknoty. Pewien zakochany w Bogu szaleniec wypowiedział niezwykle poruszającą modlitwę pragnienia: „Oby wszyscy zostali zbawieni, aby cała ziemia została zbawiona.” Poeta i mistyk Robert Herrick również w niezwykle plastyczny sposób oddał tworzywem słowa zstępującą przyszłość: „A wtedy zobaczę wszystkie epoki tonące w morzu Wieczności bez dna. Tam już nigdy księżyc nie zawładnie gwiazdami. A noc zatonie w nieskończoności Dnia.” Adwentowa liturgia wyzwala nas z ciążenia czasu; otwiera przestrzeń wiary i nadziei. W tych antycypacjach następuje już przejście od świata który jest naznaczony grzechem i śmiercią, ku Życiu które niesie pod swoim sercem piękna Dziewczyna z Nazaretu.