My,
którzy Cherubinów tajemnie przedstawiamy, i życiodajnej Trójcy trójświętą pieśń
śpiewamy, odrzućmy teraz wszelką życia troskę. Abyśmy przyjęli Króla
wszystkich, którego strzegą niewidzialne zastępy anielskie. Alleluja, alleluja,
alleluja. Bizantyjski hymn ofiarowania odzwierciedla istotę i
sens celebracji liturgicznej Kościoła Wschodniego. To poetycka i teologiczna synteza wiary
w Obecność, wyśpiewana przez wspólnotę przenikniętą tęsknotą za swoim
Oblubieńcem – Królem Chwały. Inteligencja staje się wyprowadzoną na rubieże,
przy euforii duszy i drżeniu wieczności. „Wierni stają się mistycznie tożsami z
aniołami, dniem i nocą, bezustannie wyśpiewującymi chwałę Bożą”(P. Evodkimov). Każdy
wierny zanurzony w świetle przemienienia i zmartwychwstania Chrystusa zagląda
już poza zasłonę czasu i przestrzeni, stając się uczestnikiem świętości, pomimo
osobistej nieużyteczności i niemocy ludzkiej natury. „Zapragnąć Boga… To znaczy
przede wszystkim całą swoją istotą uznać, że On jest, że poza Nim – jest mrok,
pustka i absurd – gdyż w Nim i tylko w Nim jest przyczyna i sens, i cel i
radość całego istnienia”(A. Schmemann). Zdumienie odrywa od prozy życia i czyni
na powrót dzieckiem zbierającym promyki szczęścia. Od tej pory liturgia staje
się pragnieniem Źródła i ewangelicznej wspólnoty, przez którą przelewa się
strumień miłości, mający swój początek w przebitym boku Baranka i na górze,
gdzie przy stole kosmicznej i mistycznej liturgii zasiada Wspólnota dialogujących Osób. „Już
tutaj na ziemi spełnia się wszelki cud. Bez bycia w niebie schodzi się z mocami
niebios w nieustannym śpiewie, będąc na ziemi jak anioł, prowadzi do Boga
wszelkie stworzenie”(św. Grzegorz Palamas). Przebóstwienie ludzkiej natury
Chrystusa przechodzi na tych, których świątynia przyjmuje i karmi się Ciałem
Boga „stając się piękniejszym niż ci, którzy są piękni”(św. Symeon Nowy
Teolog). W wydarzeniu Komunii jeden z największym ludzkich głodów zostaje
zaspokojony i nakarmiony. W Boskiej liturgii Ten, którego imię podtrzymuje
świat – staje się naszym Przyjacielem, Mistrzem, Przewodnikiem i Zbawcą. „Przyjaciel
ciszy zbliża się do Boga i rozmawiając z Nim w tajemnicy, otrzymuje Jego
światło”(św. Jan Klimak). Nimb światła i miłosny sekret, przechodzi ku twarzy stworzenia
zranionego grzechem, czyniąc go – żywą ikoną Chrystusa. Pieczęcią piękna i
widokiem na świat spulchniony deszczem światła !