Czas wielkopostnego nawrócenia i przepełniona nadzieją kontemplacja Krzyża, pozwala chrześcijanom odkryć najbardziej wiarygodne i przepełnione miłością oblicze Boga-Człowieka.
Filanthropos- Przyjaciel człowieka, którego twarz wzgardzona, opluta, odrzucona, zaświadcza o największej miłości. Krzyż Chrystusa, staje się wyrazem tej irracjonalnej, bezprecedensowej „szalonej miłości”. Tylko taka perspektywa odsłania nam prawdziwy sens Odkupienia. „Nie odrzucę Twojej miłości, bowiem stworzyłeś mnie z prochu, wyciągnąłeś rękę i chronisz mnie”- modlił się starożytny mnich Ewagriusz z Pontu. Mamy do czynienia z przeobrażającą człowieka i świat manifestacja miłości. Ten strumień miłości wypływający z ran Ukrzyżowanego Baranka- ożywia, uświęca, stygmatyzuje miłością, przebóstwia zranionego grzechem człowieka. Bóg przez krzyż schodzi do najbardziej mrocznej przestrzeni ludzkiego świata, aby swoją obecnością rozświetlić ciemności absurdu i zwątpienia. Teraz rozumiemy ten sens wyraźniej w kontekście dziejącej się obok nas wojny. „Rachel opłakuje swe dzieci”- ponieważ całun śmierci spowija ich obmyte łzami ciała. „Nie płacz nade mną Matko” mówi w poległych na froncie synach Chrystus. „Śmierć jest na łasce wielkiego wołania Paschy”- pisał B. Pasternak. Jest to Bóg, który płaci przerażającą cenę własną krwią i dlatego „miłość i przebaczenie Baranka nie mają granic.” W tych dniach jesteśmy wezwani do wejścia w Misterium Krzyża- współodczuwania w duszy cierpienia świata; dźwigania go na swoich barkach, upadania i powstawania z kolan, aby ostatecznie stać się świadkami życia i triumfu miłości. Bóg chroni świat w Chrystusie wydanym śmierci i jednocześnie zrywającym jej pęta. Oczekujemy na kolejną- może już ostatnią Paschę. Oblubieniec Kościoła zdepcze bramy otchłani, a nam napotkanym w drodze wędrowcom powie: „Nie bójcie się, Jam zwyciężył świat !”
