Jezus powiedział do swoich uczniów: «Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień. A więc: poznacie ich po ich owocach» (Mt 7,15-20).
Chrystus stawia przed każdym człowiekiem trudne zadanie rozróżnienia dobra i zła. Jedno jest pewne, każde drzewo wydaje owoc. Ten fragment Ewangelii w ustach niepoważnych ludzi, okopanych w bastionach swojej pewności, może stać się łatwym tworzywem do oskarżenia innych o bycie fałszywymi prorokami; wyjałowionymi glebami i uschniętymi drzewami na których wiszą „spleśniałe jabłka”. W średniowieczu muzułmańscy myśliciele interpretując dzieła Platona, przypisywali mu ideę, że człowiek podobny jest do odwróconego drzewa. Wszystko wydawało się odwrócone, korzenie pną się ku górze, a gałęzie chylą się ku ziemi. Co to może oznaczać ? Czy świat odwrócony często w ludzkich oczach, ma być w ten sposób postawiony z powrotem na nogi ? A może chodzi tylko o zmianę horyzontu widzenia, myślenia- aby dostrzec, iż przez drzewo przechodzi energia życia. Biblia powie, że człowiek jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą (Ps 1,3). Każdy człowiek nosi w sobie, podświadomie zaszufladkowaną głęboko w duszy tęsknotę za Rajem- miejscem spokoju, harmonii i widoku drzewa, w którego cieniu można się schronić. Przypomina mi się film Andrzeja Tarkowskiego pt.
Ofiarowanie. Dwa razy pojawia się motyw drzewa. Na początku główny bohater podlewa drzewo, które już wyschło (obumarło), opowiadając przy tej czynności synowi apoftegmat zaczerpnięty z ojców pustyni. Historię o pewny głęboko wierzącym starcu, który był szczerze przekonany iż kołek włożony w ziemię może wypuścić gałęzie i się zazielenić. Drugi raz motyw drzewa pojawia się w scenie otwierania obrazu Leonarda da Vinci
Pokłon Trzech Króli. Kamera przechodzi powoli przesuwając się w górę, ukazując poszczególne partie malarskiego dzieła. Możemy dostrzec Dziecię na rękach Marii, w tle widać ludzi- wszyscy chronią się pod gałęziami drzewa. Sucha ikebana i drzewo Leonarda, stanowią metaforę życia człowieka- rozpiętego pomiędzy życie i śmiercią, obumieraniem i zmartwychwstaniem, fałszem i prawdą. Powróćmy do Ewangelii. Kim jest zatem fałszywy prorok ? Fałszywy prorok to ktoś, kto sprytnie zafałszował tęsknotę za Rajem. Używając słowa Raj, podpinam wszystko, co najbardziej interesujące i wzbudzające fascynację (prawda, miłość, piękno, pokój wewnętrzny, harmonia…) całą litanię pozytywnych skojarzeń które mieszczą się w tych słowach kluczach. Fałszywy prorok to dewastator doskonałej symfonii Boga. Ktoś kto świadomie dokonuje zaciemnienia, zafałszowania prawdy, podając się za kogoś kim naprawdę nie jest. Tacy ludzie próbują wmawiać innym, że Bóg milczy a świat jest Mu totalnie obojętny. Nieszczęśnicy, nie potrafiący zrozumieć, że milczenie Boga- może być Jego największym krzykiem. Dzisiaj proroctwo świata nie polega na negacji istnienia Boga, ale na wmówieniu, że bez Niego można sobie poradzić- być prawdziwie wolnym, nieskrępowanym żadnymi zasadami- religijnymi zakazami i nakazami. Tu chodzi o wszechobecną obojętność, której kolejnym etapem jest nadbudowana niewiara. „Ateizm jest szaleństwem dotykającym niewielu”- pisał św. Augustyn. Ale nie przewidział, że pojawi się coś o wiele bardziej niebezpiecznego i przybierającego twarz trudną do rozszyfrowania. Dzisiaj tak wielu przyjmuje sympatyczną postawę, a wraz za socjotechnicznymi chwytami schowane jest kłamstwo i manipulacja. „Sam jeden mogę przeciwstawić Bogu królestwo, nad którym Bóg nie ma żadnej władzy- to piekło… Jeżeli człowiek nie rozumie piekła, to dlatego, że nie zrozumiał własnego serca” (M. Jouhandeau). Rozpocząłem to rozważanie od symbolu drzewa. Już samo słowo symbol, oznacza z języka greckiego tyle, co „zestawiać razem”. Chodzi o scalenie dwóch części, komplementarność. Chrześcijanin to człowiek scalony, zintegrowany wewnętrznie, zrodzony w ogniu prawdy, którą objawia nikt inny jak tylko Bóg Ojciec przez swojego Syna w mocy Ducha. Nie dajmy się zwieść fałszywym prorokom. Ufajmy Bogu i nasłuchujmy własnego serca !
