Bóg
posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do dziewicy
poślubionej mężowi imieniem Józef, z rodu Dawida; a dziewicy było na imię
Maryja… Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego
okryje Cię cieniem. dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem
Bożym. a oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i
jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie
ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi
się stanie według słowa twego» (Łk 1, 26-38).
Ewangeliczny obraz Zwiastowania towarzyszy mi przez cały okres oczekiwania na przyjście Pana. Adwent to liturgia spotkania i życia- rozgrywająca się w najbardziej intymnej, urokliwej scenerii w której onieśmielona i zaskoczona młoda Dziewczyna, spotyka po raz pierwszy w życiu Gabriela - „Zwiastującego człowieka”. Zwiastowanie rozpoczyna historię całkiem nowych tropów wiary, zaskakujących sytuacji, które dotąd były w jakimś stopniu intuicyjne i trudne do przewidzenia, a od pierwszej Pięćdziesiątnicy w Nazarecie wszystko staje nowe i zaskakujące. Żar Ognia, który na ikonie Zwiastowania z Novogrodu, schodzi niczym lawa - nasienie Boga - napełniając łono Dziewicy Życiem. Ten, o którym można opowiadać tylko na sposób symboliczny, zostaje dany Dziewicy i Kościołowi. Pneuma- tchnienie, wiatr muskający zielone liście oliwnych drzew, czyni z ciała wybranej świątynię. Miłość przenikająca przez materialne mury świątyń, urzeczywistniająca moc sakramentów i użyźniająca glebę ludzkich serc. Bóg okazuje się niezwykle kreatywny w swoich działaniach i tak bardzo przekonujący, że odpowiedź Dziewicy staje się spontanicznie wypowiedzianym hymnem pochwalnym. Snując refleksję o Maryi, tak wiele przestrzeni duszy otwiera się na Misterium Obecności. Trudno wczuć się w Jej sytuację; takie wydarzenie miało miejsce tylko raz jedyny- zmieniając diametralnie człowiecze losy. „Prawdziwie błogosławiona, Ty jedna bez męża poczęłaś w łonie Tego, który rozciągnął niebiosa i dzięki Twemu dziewictwu uczynił ziemię niebem”- rozmyślał św. Andrzej z Krety. Miłość, która wypełniła Jej łono stała się źródłem największego szczęścia i spełnienia w Bogu. Odtąd będzie nieść i chronić Cud Życia. „W Zwiastowaniu spełniła się tajemnica przewyższająca wszelki rozum- Wcielenie Boga. Druga Osoba Trójcy Świętej, sam Bóg, w niepojęty sposób wcielił się w Dziewicę i z purpury krwi Przeczystej utkał swe odzienie: wziął jednak od Niej nie tylko ciało, lecz także duszę i wszystko, co ludzkie. W Zwiastowaniu zaczyna się tkanie purpury ciała Chrystusa, w tym momencie rodzi się Jego człowieczeństwo: Słowo wciela się przez Ducha posłanego od Ojca” (G. Krug). Zwiastowanie uświadamia chrześcijanom prawdę o nieustannej receptywności wiary, wychyleniu ku przygodzie, której ostatecznym zwieńczeniem jest spotkanie z Miłością. Pomimo kruchości i grzesznej ułomności ludzkiej natury, najważniejszym zadaniem człowieka wiary jest nieść i zrodzić w duszy Boga. Zamykam to rozważanie jakże wymowną treści modlitwą Kierkegarda: „W naczyniu kruchej gliny my, ludzie, niesiemy Najświętszego. Ale kiedy Ty, o Duchu Święty, mieszkasz w człowieku, to mieszkasz w tym, co jest nieskończenie niskie. Ty, Duch świętości, mieszkasz w nieczystości i brudzie; Ty, Duch mądrości, mieszkasz w głupocie; Ty Duch prawdy, mieszkasz w kłamstwie ! O zamieszkaj we mnie na stałe… Obyś pewnego dnia upodobał sobie w tym mieszkaniu, które sam sobie przygotowałeś w nieczystościach, złości i kłamstwie mojego serca”.