Ef 1, 3-10
Niech
będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa; On napełnił
nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie.
W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i
nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako
przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku
chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.
Apostoł Paweł wprowadza nas w samo
centrum chrześcijańskiej soteriologii, jesteśmy wybrani i odkupieni przez
Chrystusa. Odkrywamy tym samym całą głębię zstępującej miłości Boga, który w
swoim synu Jezusie Chrystusie zgładził grzech świata i dokonał przeobrażenia
kosmosu i człowieka. Tak więc Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać
się Bogiem- będą wiele razy powtarzać Ojcowie Kościoła. Niedziela Wielkanocna, „pierwsza
niedziela,” jest zarówno symbolem przyszłego zmartwychwstania ciała, które nie
będzie już podlegać zepsuciu, jak i obrazem „przyszłego zmartwychwstania
przebóstwienia za sprawą łaski” (J. Pelikan). Dar przebóstwienia urzeczywistnił
się dzięki aktowi inkarnacji Boga i drodze nowej Paschy, którą podjął w
całkowitej wolności i uległości wobec Ojca. W ten sposób w liturgii Kościół
proklamuje triumf życia i dokonanego ostatecznie zwycięstwa nad złem: „Ażeby
żyć, potrzebowaliśmy wcielenia i śmierci Boga... Ale żaden nie jest taki, jak
cud mojego zbawienia: Nieliczne krople krwi odnawiają cały świat”(św. Grzegorz
z Nazjanzu). Poprzez różne konstrukcje teologiczne przebija się jedno
fundamentalne przesłanie- Bóg w Chrystusie podnosi zranionego grzechem
człowieka do stanu łaski. Odkupienie przenika ludzką egzystencję jako dar
całkowitej metamorfozy, która dokonuje się poprzez dynamiczne i płodne
działanie Ducha Świętego. „Odkupieniem jest sam Chrystus zmartwychwstały- pisze
W. Hryniewicz- o ile wchodzi i przemienia życie człowieka.” Odkupienie zatem
zakłada synergię- spotkanie i aktywna odpowiedź człowieka na dar wyzwolenia
przyniesiony przez wielkanocnego Baranka. Doskonale to wyjaśnia Florowsky: „Dzieło
zbawienia realnie dokonuje Bóg, a człowiek jest powołany do tego, żeby
współuczestniczył w tym zbawczym wysiłku. Zbawienie polega bowiem na uratowaniu
wolności.” Wolność, która zostaje podarowana w odkupieniu, staje się zwrotem ku
kochającemu Bogu. Wyraża to bogactwo duchowych treści troparion
Zmartwychwstania drugiego tonu: „Kiedy zstąpiłeś do śmierci, Życie nieśmiertelne,
wtedy otchłań została napełniona blaskiem Twego bóstwa, kiedy zaś i umarłych
podźwignąłeś z głębin otchłani, wszystkie moce niebios wołały: Dawco życia,
Chryste Boże nasz, chwała Tobie !” Właśnie dlatego ikona Zmartwychwstania,
przedstawiająca Zstąpienie do otchłani,
jest ikoną Odkupienia. Chrystus chwyta mocno Adama za dłoń i zbawczym ruchem
wyciąga go ze świata inferalnego ku światłu nowego istnienia, które emanuje z
Jego przenikniętego energiami ciała. Stary Adam spotyka Nowego Adama i nastaje wiosna-
Dzień Ósmy.