Wtedy przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan do Jana, żeby przyjąć
chrzest od niego. Lecz Jan powstrzymywał
Go, mówiąc: «To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie?» Jezus mu odpowiedział: «Pozwól teraz, bo tak godzi się nam
wypełnić wszystko, co sprawiedliwe». Wtedy Mu ustąpił. A gdy Jezus został
ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak
gołębicy i przychodzącego na Niego. A głos z nieba mówił:
«Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie» (Mt 3,13-17).
Niedziela Chrztu
Pańskiego- zwana jest również Świętem Jordanu.
Podniosłość i barwność tego wydarzenia może być jedynie przyćmiona przez
uroczystą celebrację wielkanocnej Paschy. Liturgia tego dnia- pełna radości i przywołująca
wydarzenie z nad Jordanu, uzmysławia każdemu wiernemu moment osobistych-
duchowych narodzin. „Tajemniczym żywiołem jest woda- pisał R. Guardni- Jest
czysta i prosta; „wstydliwą” nazwał ją święty Franciszek... Istnieje tylko po
to, by służyć innym, oczyszczać, pokrzepiać... Pełna tajemnicy jest woda.”
Chrześcijan przez odradzające obmycie stał się uczestnikiem chrystusowej
światłości i uświęcenia które przeniknęło kosmos, ziemię i wszelkie stworzenia.
Wyraża to poetycki język liturgii: „Objawiłeś się dzisiaj światu i Światłość
Twoja, Panie, zaznaczyła się w nas, rozumnie śpiewających Tobie: Przyszedłeś i
objawiłeś się, Światłości niedostępna”. Chrystus przyszedł, by być światłością
świata, która oświeca ludzi będących w ciemności, stąd wydarzenie to jest
określane mianem: „Święta Światła”. Zstąpienie w wody Jordanu jest również
wejściem w głębię człowieczego świata, aby go przebóstwić – wypalić ogniem
miłości. „Dzisiaj wody Jordanu zamieniają się w lekarstwo dla ludzi przez
zjawienie się naszego Boga. Dziś strumieniami wody, na które tchnął ogniem,
napawa się całe stworzenie” (św. Sofroniusz). Tego dnia błogosławi się w baptysterium lub w
naczyniach uprzednio przygotowanych wodę. Obrzęd wielkiego poświęcenia tej
życiodajnej materii, cieszy się w tradycji wschodniej wielką czcią i ma
znaczenie uświęcające, uzdrawiające i
egzorcyzmujące. Wielka Hagisma uważana jest za jeden z ważnych misteriów dzięki
któremu dokonuje się uobecnienie mocy Chrystusa. Każdy wierny zabiera ze sobą
pobłogosławioną wodę, aby pokropić nią dom, spożywać w chwili wytchnienia i
naznaczać nią wszystko to, co separuje od bliskości Boga. Liturgia ta uczy
człowieka szacunku do Bożych darów natury- wody, która podtrzymuje życie wielu
stworzeń. „Ujrzały Cię, wody Boże, ujrzały Cię wody i ulękły się. Jordan cofnął
się wstecz, widząc Ducha Świętego w postaci gołębicy, zstępującego i unoszącego
się nad sobą, a góry zaczęły podskakiwać, spostrzegłszy Boga w ciele, obłoki
zaś wydały głos, dziwiąc się przychodzącej Światłości ze Światłości, Boga
prawdziwego z Boga prawdziwego”.