Drogocenna
jest w oczach Pana śmierć Jego Wyznawców. Nawet najbardziej nieludzkie
okrucieństwo nie zniszczy religii zbudowanej na tajemnicy krzyża Chrystusa-
Leon Wielki.
Kilka dni temu
przywołałem postać męczennika z pierwszych wieków chrześcijaństwa świętego
Ignacego z Antiochii. Chrześcijaństwo zrodziło się jako religia męczenników ! Dzisiaj
liturgia z oddali wieków stawia przed nami postać kobiety- pięknej młodej i
odważnej dziewicy o imieniu Agata. Po grecku jej imię znaczy tyle, co
szlachetna, wspaniała, dobra- agathe. Cudowna
istota, która przywołując piękne zdanie św. Grzegorza z Nazjanzu „doznała rany
od strzały i poznała miłość Oblubieńca.” Drogocenny kamień Kościoła wtopiony w
mozaikę ukazujących tych ludzi którzy własną krwią potwierdzili wyznanie wiary
w Chrystusa. Urodziła się w 235 roku w Katynii we Włoszech, gdzie poniosła też śmierć
męczeńską ok. 251 roku za panowania cesarza Decjusza. Pragnąc pozostać dziewicą
oddaną jedynie Bogu, odrzuciła ona ofertę małżeńską prefekta Sycylii Kwincjana.
Ta odmowa przyniosła dramatyczny obrót spraw. Została pojmana i poddana
przerażającym torturom. Za nim okaleczono jej ciało, oddano ją do domu
publicznego. Nie złamano jej, a nie pozbawiono godności. Zachowała dziewictwo i
nie wyparła się wiary. Uwięzionej i odseparowanej od świata, obcięto piersi.
Według tradycji po wielu zadanych cierpieniach, zmarła w więzieniu. „Zmieniła
się w Tego, którego widziała” (św. Grzegorz Wielki). Doznajac niewyobrażalnych
cierpień, oczyma duszy widziała Tego, który był „otoczony światłem, pięknem
duchem i nieopisaną siłą”(Atenagoras z Aten). W tekstach liturgicznych
przeznaczonych na dzień świętej czytamy: „Nieskalane zachowałaś ciało dla
Chrystusa Oblubieńca twego, ozdobiona dziewictwa cnotami, Agato, oblubienico
Boża, oraz opromieniona męczeńskim blaskiem, w przybytku Boskim znalazłaś sobie
miejsce.” Już najstarsza tradycja ikonograficzna próbowała w najdrobniejszych
szczegółach zrekonstruować jej życie, zmagania i drogę męczeństwa. Najczęściej
trzyma ona piersi w misce, odcięte podczas tortur; inne atrybuty to: narzędzia
tortur podobne do szczypców, pogrzebacz, pochodnia lub świeca, czasami również
płonący dom. Wpisuje się ona korowód świętych niewiast, które u początku rozwoju
Kościoła zdobyły się na szlachetne i heroiczne świadectwo. Jej wstawiennictwo
towarzyszyło mieszkańcom Katanii przez całe wieki, szczególnie wtedy kiedy
przebudzał się do życia wulkan Etna. Według legendy, welon Agaty powstrzymał
płonący podczas wybuchu wulkanu strumień lawy. Z tego też względu patronuje ona
jako ta, która skutecznie zapobiega wszelkim kataklizmom. Pocieszenia u Niej
szukają również amazonki- kobiety, które w wyniku choroby utraciły piersi. W
tradycji polskiej Agata ma również szczególne miejsce. W dzień Jej wspomnienia
w świątyniach błogosławi się chleb i sól. Chleb jako nieodzowny element posiłku,
odsyła do pokarmu jakim jest Eucharystia „Chleba żywego, który zstąpił z nieba.”
Sól jest elementem konserwującym i dodającym smaku. Człowiek ma być „posolony
solą” aby był smacznym dla świata- „wy jesteście solą ziemi.” Według świętego
Hieronima również sam Chrystus jest „niebiańską solą,” ponieważ przenika swoją
życiodajną siłą całą rzeczywistość. Jego obecność egzorcyzmuje świat ze zła i
otwiera na dobro.