Gdybym tylko umiała zniknąć… Czy to ważne ile jest we mnie energii, uzdolnień itp. Zawsze będzie jej dość na to, aby się usunąć- przeczytałem u Simone Weil. Poruszyła mnie ta kobieca determinacja, pokora i odwaga odsunięcia się od aktywności intelektualnej, aby doświadczyć czegoś, co można określić poruszeniem duszy, ową transparentnością. Jest w tym głęboko intrygujący powrót do mistyki, chodź pozornie wydaje się to zbyt anachroniczne i przedawnione. Jakże te słowa rezonują z duchem tego świata. Słowo „asceza” od greckiego
askesis, oznaczającego ćwiczenie, wysiłek, determinację do poświęceń- zostało sprytnie zamienione w dynamicznym świecie potrzeb na egoistyczny, narcystyczny samorozwój- pośpieszny pęd ku karierze. Mają w tym pomóc przyszłemu człowiekowi sukcesu, specjaliści od komunikacji i eksperci od coachingu, by wychować jednostkę wyzbywać się lęków, aby wydrzeć jak najwięcej dla siebie; wymodelować wyrachowanego, ignorującego emocje, chłodnego uczestnika batalii o wszystko. W społeczeństwie konsumpcyjnym, poddanym rygorowi technologicznego postępu i zarządzania jak największą liczbą informacji, takie działania wydają się mefistotelesowską walką o rząd dusz. Tragizm egzystencji wrzuconej w ramiona pozbawionego sentymentów materializmu jest pochodem ślepców ogłupionych utopią źle pojmowanego szczęścia. Serce pełne zachłanności- kamienne, spycha istoty ku destrukcyjnej wolności, gardzieli Lewiatana. „Niech człowiek zawsze pozostanie większy niż to, co robi, cenniejszy niż to, co posiada”(L. del Vasto). Wielcy mistrzowie życia duchowego przez całe wieki historii próbowali przeciwstawić się takiemu stanowi rzeczy; obnażać ludzką patologię chciwości i drogę w której „cel uświęca środki.” Umiejętność wycofania się- umniejszenia z perspektywy dzisiejszej, jest słabością wrażliwców orbitujących poza duchem tego świata. Choć paradoksalnie, to co uchodzi za słabość, bezwład- okazuje się największą siłą człowieka dojrzałego, posiadającego duchowość i przeźroczystość. „Nic nie jest zamknięte- pisze M. Bierdiajew- Świat jest półprzejrzysty, nie zna on nieprzejrzystości.” W świecie pazernej zachłanności, potrzeba ludzi przenikniętych świetlistą aurą, potrafiących duszą ogarniać peryferia świata i otwierać go na wartości przemilczane i bardzo często podeptane. Dlaczego wielu młodych ludzi zmaga się z lękiem, pustką, niemożliwością odważnego wypowiedzenia siebie ? Lęk młodych jest papierkiem lakmusowym naszej zagmatwanej cywilizacji. Stąd wielu z nich, nie potrafi udźwignąć ciężaru codzienności, ucieka w świat wyimaginowany za którego zakrętem pojawia się śmierć. Nieumiejętność dostosowania się do struktur świata, rodzi potrzebę wyłączenia się- resetu. Nie jest to usunięcie rodzące ludzi duchowych o którym pisała Weil, ale stan rozpaczy, uśmierzony doraźnymi środkami. „Chwile powrotu do rzeczywistości są potworne. Nieszczęśnik nie może ich znieść i natychmiast na nowo zażywa truciznę, w zwiększonej dawce”(F. Dostojewski). Wszystko wokół i w sobie staje się chłodem, które Baudelaire tak wyraźne zdiagnozował, uznając narkotyk za broń samobójców. Seks, alkohol i narkotyki, symptom tragedii wolności „rozpasanej trwogi nicości,” stają się makabrycznym zaprzeczeniem drogi ascezy i ciążeniem ku autodestrukcji. Szukanie świata wewnętrznego w sobie jest mozolną wspinaczką na szczyt góry, ale dopiero z jej wierzchołka widać wszystko w całej pełni. Człowiek staje się zamieszkałym w sobie- przejrzystym- dotkniętym obecnością Innego. Nagle wszystko co, było rozdarciem, kryzysem, mrokiem i pustką, staje się rozświetlone sensem. „Aby, być szczęśliwym, człowiek musi mieć centrum… Największym nieszczęściem jest utrata centrum i oddanie duszy kaprysom peryferii”(F. Schunon). Człowiek ascezy jest zdolny do przekraczania własnych ograniczeń, posiada siłę, aby być w opozycji do ideologii i toksycznych modeli życia. Błogosławieni ci, którzy potrafią zrobić krok w tył. Błogosławieni na których twarzach jaśnieje blask prawdy, ponieważ tylko tacy, potrafią udźwignąć krańcowość tego świata- jego pustkę śmierci, wypełnić życiem !
