Narodzenie Twoje, Bogurodzico Dziewico, radość dało całemu światu, albowiem z Ciebie zajaśniało Słońce Sprawiedliwości, Chrystus. Dzisiaj w liturgii antycypujemy narodzenie Przenajświętszej Bogurodzicy. Święty Andrzej z Krety nazywa święto narodzin Bożej Matki początkiem świątecznego cyklu, bramą wiodącą ku łasce i prawdzie. „Mądrość zbudowała sobie dom…”(Prz 9,1). Na świat przychodzi kobieta- Córka pramatki Ewy, której ciało stało się świątynią i pałacem wypełnionym po brzegi łaską: „promień świetlny w niej stał się ciałem”(Tertulian). Wraz z Jej narodzinami ziemia staje się dziewicza, a przestrzeń i czas powraca do niegdyś utraconej przez człowieka, edenicznej harmonii. Jest to przygotowanie ludzkości na przyjście i przyjęcie Boga. Joachim i Anna cieszą się obecnością dziecka, a wraz z nimi Kościół i historia przyjmuje najcenniejszy dar, stając się otwartą na świętość. „Cóż ofiarujemy Tobie, o Chryste ? – wyśpiewuje podniośle Kościół Wschodni w Wigilię Bożego Narodzenia- niebo ofiaruje Tobie aniołów, ziemia przynosi dary, a my ludzie, ofiarujemy Tobie Matkę Dziewicę.” W Jej osobie każdy chrześcijanin w zupełnie nowy sposób odczuwa świat w Bogu. Miał rację Eliade, pisząc: „teologia maryjna stanowi transfigurację najszerszego i najbardziej znaczącego hołdu, jaki od prehistorii składano religijnej tajemnicy kobiecości.” Dziecko, które trzymają na ikonie dłonie piastunki, stanie się jak wyrazi to przenikliwie Dostojewski- Wielka Matką, Ogromną, błogosławiona i wilgotną ziemią- „kosmicznym symbol nowej Ewy, Macierzyństwa i Życia.”
