Ga 3, 27-29
Wszyscy
bowiem przez wiarę jesteście synami Bożymi – w Chrystusie Jezusie. Bo wy
wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w
Chrystusa. Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka
wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym
w Chrystusie Jezusie. Jeżeli zaś należycie do Chrystusa, to jesteście też
potomstwem Abrahama, dziedzicami zgodnie z obietnicą.
Apostoł wskazuje na
wymiar usynowienia, który dokonuje się w wierzących przez Chrystusa. Wiara i Chrzest-
czynią z grzesznego człowieka nowe istnienie, zapoczątkowują paschalny wymiar
egzystencji. Człowiek który do tej pory jawił się jaki byt podzielony, rozdarty
przez namiętności, niepogodzony z własnym losem, w Chrystusie i przez Chrystusa
odkrywa nowy- dynamiczny sens istnienia. Tragiczna samotność i dezorientacja
człowieka, skupionego na lęku przed cierpieniem i śmiercią, zostaje wypełniona
obecnością Tego, który przeszedł przez śmierć i pokruszył jej moce. „Człowiek
jest skazany na sens”- pisał Merleau- Ponty, dopowiem- na wzbicie się ponad
własne człowieczeństwo i bezsilność- odkrywając zakryty do tej pory horyzont
Królestwa Bożego. Ewangelia- Dobra Nowina zwiastuje szczęście z odnalezionego
zbawienia: „stare rzeczy przeminęły, oto wszystko stało się nowe”, ponieważ
człowiek „w Chrystusie jest nowym stworzeniem” (2Kor 2,17). W starożytnej
katechezie chrzcielnej biskup Werony Zenon wołał do katechumenów: „Radujcie się
w Chrystusie, moi bracia i wszyscy ożywieni gorliwym pragnieniem, pośpiesznie
przyjmijcie niebiańskie dary. Zdrój, w którym rodzimy się do życia wiecznego,
już was zaprasza zbawiennym ciepłem. Nasza matka gorąco pragnie wydać was na
świat; jednak nie jest ona wcale poddana prawu, jakie rządziło połogiem naszych
matek. Wasze matki jęczały w bólach rodzenia. Ale matka niebiańska, radosna,
wydaje na świat radosnych; wolna wydaje was na świat wyzwolonych z więzów
grzechu”. Mamy to szczególne zaproszenie do chrztu i odkrycia wiary
odnawiającej oraz będącej źródłem szczęścia. Od momentu wejścia w sakramentalne
źródło życia, świętość staje się charakterystyczną cechą Kościoła.
Przyobleczenie w Chrystusa, staje się trudną do drogą naśladowania i odkrywania
doskonałości w tych wszystkich ludziach, którym się udało zrealizować ideał
ewangelicznej doskonałości; pomimo walki z ciałem i światem. Oni się nie
zniechęcili, przeniknięci światłem łaski- wpatrzeni w Chrystusa przekroczyli
swoje człowieczeństwo, stając się napełnionymi Bogiem. „Twoje światło o Chryste
lśni na twarzach Twoich świętych”.