Łk 9, 1-6
Jezus
zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę
leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.
Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani
chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie... Wyszli więc i chodzili
po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.
Ewangelia opowiada o
rozesłaniu uczniów do akcji ewangelizacyjnej. Dla mężczyzn wywodzących się z
różnych środowisk społecznych i profesji, było to poważne wyzwanie. Byli zapewne nastawieni entuzjastycznie i
ciekawi jak odnajdą się w nowej roli „rybaków ludzi.” Obuci w jedną parę sandałów i ubrania, podążyli
w przygodę wiary. Na drogę otrzymali spójny katalog zasad, według których mają ściśle
postępować. Każdy z nich miał
odkryć swoją przestrzeń przepowiadania, posiłkując
się kreatywnością i spontaniczności. Ich praca, nie przypominała nic z
przyjemnej duszpasterskiej wizyty księdza. Nie czekały na nich miłe słowa,
gratyfikacje, czy wspaniale zastawione stoły z jedzeniem. Oczywiście, spotkali
się z gościnnością, ale na nią trzeba było sobie zapracować. Szybko się
spostrzegli, że bycie uczniem Chrystusa- to ciężka i naznaczona znojem robota. Stąpanie po
kamieniach i nieurodzajnych glebach ludzkich serc. Każde nowe miejsce było ich "kościołem i amboną," przestrzenią dla zasiewanego ziarna. Przekonywali, że chrześcijaństwo to darowana zupełnie za darmo miłość i wolność w Chrystusie. Zrozumieli błyskawicznie, że prawda wymaga utożsamienia się krzyżem. Tylko ten który autentycznie miłuje, może przemieniać świat siłą tego uczucia. Tomasz Merton pisał o drodze
powołania następująco: „Powinniśmy być sobą przez stanie się Chrystusem. Dla
człowieka istnieć i żyć to jedno. Ale on tylko wtedy żyje jak człowiek, kiedy
zna prawdę, kocha to, co zna, a działa zgodnie z swoją miłością…” Główną metodą
jaką przekazuje im Mistrz, to radykalne ubóstwo którego sami przykład dać
muszą, a nade wszystko wiara, że to Bóg w nich i przez nich będzie działał.
Prawdziwym wyposażeniem głosiciela staje się miłość i oddanie bez reszty.
Zakończę słowami Quoista: „Jeżeli zaś bardziej będziesz kochał prawdę aniżeli
siebie, sprawiedliwość bardziej niż własne interesy, a dobro bliźnich
przewyższy twoją zachłanność, jeżeli ludzi przyciągał nie do siebie, ale do
najwyższych wartości i uczynisz z siebie piedestał nie dla twojej chwały, lecz
dla nich, jeżeli nie będziesz się nimi posługiwał jak parawanem, za którym
ukrywasz swoje zepsucie i nędzę… Wtedy i tylko wtedy dzięki tej szlachetnej
postawie wzbudzisz dla siebie szacunek. Ponieważ odtąd promieniować z ciebie
będzie światło boskich cnót, które głosisz, których bronisz i którymi żyjesz.”