Hbr 12, 18-19. 22-24a
Bracia:
Nie przyszliście do namacalnego i płonącego ognia, do mgły, do ciemności i
burzy ani też do grzmiących trąb i do takiego dźwięku słów, iż wszyscy, którzy
go usłyszeli, prosili, aby do nich nie mówił. Wy natomiast przyszliście do góry
Syjon, do miasta Boga żywego – Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby
aniołów, na uroczyste zgromadzenie, i do Kościoła pierworodnych, którzy są
zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów ludzi
sprawiedliwych, którzy już doszli do celu, do Pośrednika Nowego Testamentu –
Jezusa.
Z niedzielnej liturgii
słowa najbardziej do mnie przemawia czytanie z Listu do Hebrajczyków. Mamy do czynienia
ze słowną impresją, która nie tylko uruchamia pokłady ludzkiej wyobraźni, a
nade wszystko próbuje nasycić rozum i serce- tęsknotą za światem w którym
człowiek spotyka Boga. To spotkanie rodzi zdumienie i zachwyt. Mamy zatem do
czynienia z eschatologiczną wizją wstępowania ku Miejscu Świętemu. Czy
przedsmakiem tej uszczęśliwiającej wizji nie jest liturgia chrześcijańska ? Człowiek,
czas i przestrzeń wchodzą w inny wymiar bytowania- stając naprzeciw największej
i niewypowiedzianej Chwały. „Pozwól mi zobaczyć Twoje oblicze” (Wj 33,18).
Wspólnota Kościoła zgromadzona na celebracji Misterium, wstępuje w cudowny
świat Boga. W dialogu prezbitera z ludem oczekującym na wejście w komunię z
Chrystusem, możemy doświadczyć podniosłości
i duchowego uniesienia: eucharistesomen
to Kyrio- „dzięki składajmy Panu”. Tak uroczyście rozpoczętą Eucharystię
kapłan wyśpiewuje wchodząc w modlitewne uwielbienie, a „Kościół staje się
niebem na ziemi, w którym zamieszkuje i działa Bóg” (św. German). Świątynia
zatem staje się wypełniona ogniem obecności Trójcy Świętej. „Chwałą Boga jest
żyjący człowiek- napiszę św. Ireneusz z Lyonu- a życie człowieka jest wizją
Boga”. W rzeczywistości, kiedy przyjmujemy Komunię Świętą, jednoczymy się ze
złociście promieniującym „światłem trzech słońc”. Liturgia jest dziełem
bosko-ludzkim, wydarzeniem sakramentalnym, w którym Bóg żywy i prawdziwy daje
swoje życie ludziom, którzy wierzą w Jego miłość, wydarzeniem, w którym On sam
objawia, aktualizuje i komunikuje tajemnicę zbawienia dokonaną raz na zawsze w
paschalny misterium Chrystusa. Aktorami tego wydarzenia są przede wszystkim
twórcy liturgii niebieskiej, do której zostaje włączona ziemska wspólnota
ludzi. Błogosławione Królestwo Ojca i Syna i Ducha Świętego, uobecnia się przez
zasłonę wiecznego teraz i staje w samym sercu świata. Podchodząc procesyjnie do
przyjęcia Świętych Darów, wspólnota orantów- staje naprzeciw Ognia. Wielki
mistyk i poeta św. Efrem pisał: „W tym chlebie żyje ukryty Duch, który nie może
być spożyty; w Twym winie płonie ogień, który nie może być wypity. Duch w Twym
chlebie, ogień w Twym winie są wielkimi cudami, jakie przyjmują nasze usta. Pan
zstąpił na ziemię do ludzi, czyniąc ich nowym stworzeniem. Jak Aniołom, tak i
ludziom dał Ogień i Ducha, by stali się wewnętrznie ogniem i Duchem”.