Niech
się radują i weselą w Tobie wszyscy, co Ciebie szukają.
Niech zawsze mówią: "Bóg jest wielki!"
ci, którzy pragną Twojej pomocy (Ps 70, 5).
Poszukiwanie Boga jest
najbardziej fascynującą przygodą człowieka; szczególnie dla tych, którym ciągle
nie po drodze do kościoła a czują apetyt na coś, czego nie sposób wyrazić.
Szukanie z gruntu zakłada rezygnacja z utartych ścieżek myślowych, otwartość na
nowe horyzonty, możliwość zaskoczenia i zdumienia. Człowiek wchodzący w „krainę
wiary” winien zdać się bardziej na zaskoczenie, niż na racjonalną pewność; mogą
go bowiem zaskoczyć miracula lub inne
duchowe turbulencje... Ta atmosfera poszukiwania udziela się tak intensywnie,
że nie sposób później nie pisać o wierze, zbawieniu i o pierwszoplanowym obiekcie
fascinosum Bogu. „Życie duchowe wytryskuje z pastwisk serca, z jego swobodnych przestrzeni,
kiedy te dwa tajemnicze byty, Bóg i człowiek, tam się spotykają.” Wielcy
mistrzowie duchowości z wielką determinacją będą podkreślać, że największa
rzecz, jaka wydarza się między Bogiem i
duszą ludzką, to kochanie i bycie kochanym. Czasami dzięki miłości drugiego
człowieka stajemy naprzeciw Boga i zaczynamy cokolwiek rozumieć. Ten, którego
usilnie poszukujemy nie jest schowany za chmurą, czy błogo odpoczywający na Olimpie
wiecznej szczęśliwości. Bóg każdego dnia rozdziela niebiosa i schodzi w nasze
życie, tylko wielu ma tak zakurzone okulary że nie potrafi tego dostrzec. Życie
duchowe nie jest romantyczną nostalgią czy marnotrawieniem czasu, to spotkanie
i niekończący się dialog. Bóg przekracza własną wewnętrzboską wspólnotę i
wychodzi ku człowiekowi, czyniąc go przyjacielem. „Ty byłeś bardzie wewnątrz
mnie niż, niż to co we mnie było najbardziej osobiste...”- wyzna św. Augustyn. Wszystko
czego doświadczamy jest czymś nieprawdopodobnym i niepowtarzalnym; każda chwila
odmierzona wskazówką zegarka. Miał rację o. Dumitru Staniloae mówiąc że, „czas to odległość między wezwaniem Bożym a
naszą odpowiedzią.” Nie traćmy czasu. Wyruszmy w poszukiwanie !