Rz 12, 5-16a
Bracia:
Wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a dla siebie nawzajem jesteśmy
członkami. Mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary: bądź dar proroctwa
– aby go stosować zgodnie z wiarą; bądź to urząd diakona – dla wykonywania
czynności diakońskich; bądź urząd nauczyciela – dla wypełniania czynności
nauczycielskich; bądź dar upominania – dla karcenia. Kto zajmuje się
rozdawaniem, niech to czyni ze szczodrobliwością; kto jest przełożonym, niech
działa z gorliwością; kto pełni uczynki miłosierdzia, niech to czyni ochoczo...
„Nie ma chrześcijaństwa bez Kościoła”-
pisał biskup, zesłaniec i ostatecznie męczennik za wiarę rosyjskiej Cerkwi
Hilarion Troickij. W jego pismach wybrzmiewa wizja Kościoła jako organizmu w
którym każdy z członków spleciony jest więzami miłości. To perspektywa na
wskroś przeniknięta wrażliwością i profetycznością św. Pawła, który nakreślił
ideę Kościoła w kategorii „Ciała Chrystusa”- Ludu Bożego, ukonstytuowanego w
tajemnicy Wcielenia, Paschy i Zesłania Ducha Świętego. Wraz z Pięćdziesiątnicą
zostają udzielone obfite dary, czyniące uczniów „duchowymi”- pneumatikoi. „W tym rozumieniu Kościół
jako ciało zmartwychwstałego Chrystusa- pisze J.D. Zizioulas- był jednocześnie
Kościołem jako komunią Ducha Świętego. Rolą Ducha było umacnianie ciała
Chrystusa- tu i teraz. Duch działa ze względu na osobę i „ciało” Chrystusa,
Chrystusa zaś pojmowano nie jako oddzielnie indywiduum, lecz zawsze „w Duchu,”
jako osobę zbiorową- jednego, który jest zarazem wieloma. Podobnie „wielu”
nigdy nie postrzegano w oderwaniu od jednego- Chrystusa.” Zatem Kościół jawi
się jako mistyczny organizm- sakramentalne, napełnione darami i charyzmatami
Ciało Chrystusa. To odsłania niezwykle istotną prawdę, że tak rozumianej
wspólnoty religijnej nie sposób opisać w kategoriach socjologicznych, czy
czysto historycznych. Duch Święty jest źródłem tej komunii- życia, którego nie
sposób zamknąć w jakiś poznawczym schemacie. Duch przechodzi przez mury i ludzkie
serca uposażając wszystko nowym sposobem istnienia, myślenia, działania. Stąd
pojęcie katholike- mówi o całości,
jedności wszystkich członków scalonych w ogniu charyzmatycznego powiewu. Teksty
liturgiczne wyrażają ciągle aktualne pragnienie uczniów: „Przyjdź do nas Duchu
Święty, spraw, byśmy się stali uczestnikami Twej świętości i niezachodzącej
światłości, i Boskiego życia, i wonnych darów, o Ty który jesteś rzeką Bóstwa,
od Ojca przez Syna pochodzący.” Wierni splecieni modlitwą zwracają się usilnie
przez wstawiennictwo Pneumatofory i Matki Pasterza: „Raduj się, która
napełniasz sieci rybackie. Raduj się, Któraś wiernych złączyła z Bogiem.” Przeniknięty mocą z wysoka „organizm” zostaje
powołany do dania świadectwa na zewnątrz. Dary zostają udzielone ku zbudowaniu,
pouczeniu, przedłużeniu misji. Nie jest to ekskluzywny prezent dla nielicznych,
lecz dary zagarniające rzesze do Chrystusowej Owczarni. Congar twierdził, że
Duch Święty udzielający łaski- współdziała z apostolskim organizmem Kościoła
dla dynamicznego urzeczywistnienia w świecie tego, co zawiera w sobie tajemnica
Chrystusa, będącego zbawczym dobrem dla wszystkich. Stąd wspólnota wiary jest na
wskroś epikletyczna. Oblubienica Baranka nieustannie woła z głębin własnego
jestestwa: Przyjdź !