Błogosławieni
czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą ( Mt 5, 1-12).
Chrystus w jednym z
błogosławieństw mówi o czystym sercu, dzięki któremu można ujrzeć Boga. Serce
staje się zatem organem duchowego poznania; przestrzenią tak transparentną i
głęboką, że przechodzące przez nie światło może „wypisać” kontury
Niepoznawalnego- „Twarz Boga”. „Serce jest ogniskiem, którego energia
promieniuje i przenika całego człowieka, a zarazem jest ono najbardziej ukryte
w jego głębi.” To przeciwieństwo serca skamieniałego, zatwardziałego,
wątpiącego, pozbawionego miłości i blasku prawdy. Dlatego święty Serafin nazywa
serce „ołtarzem Boga”, miejscem Jego działania i obecności. „Być człowiekiem
czystego serca- napisze W. Hryniewicz- to uwolnić się od bałwochwalczego
zadowolenia, pychy, złych zamiarów wobec innych, a stać się człowiekiem
otwartym w samej głębi swego jestestwa, nie szukającym samego siebie.” Najpełniej
i najpiękniej człowiek wobec innych wypowiada się językiem miłości jako daru-
wydobytego z pokładów serca. Człowiek żyje tak jak kocha i kocha w taki sposób
w jaki żyje. Piękne serce człowieka jest przestrzenią epifaniczną, zamieszkaną
przez Przyjaciela- tam jest Raj ! Miejsce harmonii i wiecznej wiosny. Rosyjski
prostaczek przemierzając bezkresne połacie, pisał o nieogarnionych horyzontach
własnego serca: „Bywało, że coś rozkosznie wrzało w mym sercu, napełniając je
taką lekkością, wolnością i pociechą, że czułem się odmieniony i wpadałem w
zachwycenie. Czasem znów czułem płomienną miłość do Jezusa Chrystusa i do
całego Bożego stworzenia. Innym razem znów same płynęły z mych oczu słodkie łzy
dziękczynienia Panu, który umiłował mnie, przeklętego grzesznika… Czasami owo
serdeczne rozkoszne ciepło rozlewało się po całym mym ciele i ze wzruszeniem
odczuwałem, że Bóg jest wciąż przy mnie…doświadczałem, co znaczą Jego słowa: „Królestwo
Boże w was jest”(Opowieści Pielgrzyma).
Każdy człowiek ma w sobie to miejsce nawiedzenia, oczekiwania, tęsknoty,
przeobrażenia, piękna. „Albowiem to na ołtarzu serca celebrowana jest owa
liturgia czystej wiary- powie J. Corbon- To właśnie jest ów grób, do którego
przynagla nas pełne tęsknoty wspomnienie za Panem i gdzie Duch objawia nam, że
On zmartwychwstał”. W końcu to miejsce gdzie dokonują się Wschody Słońca-
tryskającymi życiodajnymi promieniami tak mocno, że na zewnątrz egzystencja
człowieka staje się świętem spełnienia i przebywania naprzeciw Boga.