Natrafiłem na stronie Wspólnoty z Taize, na Ikonę Miłosierdzia- pozwoliłem sobie na umieszczenie pięknego opisu tej ikony:
Przez cały rok 2015 Wspólnota z Taizé obchodzi 75 rocznicę swojego
powstania i zaprasza do uczczenia pamięci swego założyciela, Brata Rogera, w
stulecie jego urodzin i dziesiątą rocznicę odejścia do wieczności. Na ten rok
zaproponowano szczególną refleksję nad tematem „Odnowić więzi solidarności”, a
Wspólnota postanowiła zamówić ikonę przedstawiającą historię Dobrego
Samarytanina. Tekst biblijny z dziesiątego rozdziału Ewangelii wg św. Łukasza
stanowi doskonały przykład solidarności realizowanej w praktyce. Ikona została
wykonana w Pracowni Ikon pw. Św. Jana Damasceńskiego we Francji.
Główną osobą widoczną na ikonie jest
centralnie stojący Chrystus. Jego postać jest wydłużona, ubrany jest w białą
szatę o zielonkawym odcieniu. Najistotniejszą częścią tej postaci jest twarz,
pełna dobroci i życzliwości. Prawą ręką Chrystus czyni gest błogosławieństwa, w
lewej trzyma otwartą księgę Ewangelii, ukazującą greckie litery alfa i omega. Postać Chrystusa otacza owalna aureola zwana mandorlą, składająca się
z pasów w kolorze ciemnego błękitu i czerwieni oraz biało-złotych linii, co
sprawia, że powierzchnia mandorli zdaje się falować. Zewnętrzną jej krawędź
otacza gruby, biały pas. Nie stanowi on jedynie jej obramowania, ale zawija się
w pętle, które tworzą sześć kół rozmieszczonych regularnie wokół mandorli.
Wewnątrz tych kół ukazanych jest sześć epizodów z przypowieści o Dobrym
Samarytaninie. Od góry do dołu i od strony lewej do prawej, obrazy po obu
stronach przedstawiają ewangeliczną opowieść. Pierwszy z nich ukazuje rabusiów
atakujących swoją ofiarę. Na drugim widzimy rannego leżącego na ziemi, podczas
gdy kapłan i lewita, pogrążeni w modlitwie, przechodzą drugą stroną drogi,
pozostawiając ofiarę bez pomocy. Następnie przybywa Dobry Samarytanin ze swym
osłem, pochyla się nad leżącym i podnosi go. Opatruje mu rany. W gospodzie ranny leży na łóżku, a Samarytanin
stoi obok niego. W końcowej scenie ofiara, Samarytanin oraz gospodarz zasiadają
razem wokół stołu i spożywają posiłek. Powyżej i poniżej centralnej mandorli z Chrystusem ukazane
są cztery anioły wielbiące Boga. Trzy z nich są w kolorze czerwonym, a jeden w
zielonkawo – niebieskim. Na samej górze, za aniołami, umieszczona jest falująca
czerwona wstęga, zaś za aniołami na dole widzimy wstęgę zieloną. Na wstęgach
znajdują się słowa (w języku francuskim) „Wszystko, co uczyniliście jednemu z
tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili” (Mt 25:40) Chrystus w
białych szatach jest Chrystusem niebiańskim, przemienionym, takim, jaki
nadejdzie na końcu czasów. Przez swą obecność błogosławi nas i opowiada
historię Dobrego Samarytanina. Mandorla symbolizuje tajemnicę Boga, który
pozostaje poza naszym zrozumieniem. Jednak Chrystus, ubrany na biało jak
nowonarodzone dziecko, przychodzi do nas i objawia nam Boga. Na obrazach
przedstawiających historię z przypowieści pobity człowiek również ubrany jest
na biało: Chrystus jest obecny w zranionej osobie, która potrzebuje naszej
pomocy. Na niektórych obrazach pozycja rannego odzwierciedla momenty męki
Chrystusa (biczowanie, zdjęcie z krzyża). Dobry Samarytanin ubrany jest na
zielono – kolor ten symbolizuje obecność Ducha Świętego. To prawda, że niełatwo
jest przyjść z pomocą tym, którzy znaleźli się w potrzebie, gdy jednak
zaczniemy to czynić, Duch Święty wstąpi w nas i będzie przez nas działał. Na
pierwszym obrazie widoczne są trzy postacie: dwóch rabusiów i atakowanego przez
nich człowieka. Jest to wizerunek zniekształconej trójcy. Przypominając
historię Abla i Kaina z początku Biblii, przypowieść zaczyna się od ukazania
harmonii zniszczonej przez grzech. Ludzkość, choć została stworzona „na obraz
Boży”, nie nosi już w sobie Jego podobieństwa. Na ostatnim obrazie znów widać
trzy osoby. Siedzą one wokół stołu, na którym stoi kielich – jak na ikonie
Trójcy Świętej: harmonia Trójcy została przywrócona. Podczas gdy pobożność
zapominająca o bliźnim, jak w przypadku kapłana i lewity, którzy mijają
rannego, jest tylko formą bałwochwalstwa, miłość, dzieło miłosierdzia dokonane
przez Samarytanina, odbudowuje w ludzkości podobieństwo Boże.
Ikona została wykonana przy użyciu tradycyjnych technik
ikonograficznych, przekazywanych od pokoleń w Kościele Prawosławnym: tempera
jajowa i złoto płatkowe na drewnianej desce pokrytej lewkasem (białym gruntem
na bazie kredy). Jak większość ikon, reprezentuje styl bizantyjski. Ponieważ
jednak sztuka ikony nie jest darem zarezerwowanym tylko dla chrześcijańskiego
Wschodu, w postaci Chrystusa oraz w całej kompozycji znalazły się elementy
zachodniej tradycji artystycznej, zwłaszcza z regionu Burgundii. Sama postać
Chrystusa przypomina obraz Chrystusa w chwale znajdujący się w Chapelle des
Moines w Berzé lub Chrystusa przedstawionego na tympanonach kościołów
romańskich, np. w Vézelay. Cała kompozycja z ozdobnym obramowaniem mandorli
inspirowana jest sztuką iluminacji manuskryptów. Z artystycznego punktu
widzenia ikona jest ciekawa przez to, że nie stanowi kopii tradycyjnego obrazu,
lecz nową interpretację. Jest to obraz nowy, zrodzony z refleksji nad
przypowieścią o Dobrym Samarytaninie, a użyte w nim formy i kolory z całą
świeżością ukazują różne aspektu Ewangelii. Ikona wpisuje się więc w żywą
tradycję, w której Duch Święty pozwala nam odkrywać naszą wiarę wciąż na nowe
sposoby.
Źródło: http://www.taize.fr/pl_article19205.html