Piękno Zbawi Świat

Ps 132  

Słyszeliśmy o arce w Efrata,
znaleźliśmy ją na polach Jaaru.
Wejdźmy do Jego mieszkania,
padnijmy przed podnóżkiem stóp Jego.

W wielu tradycjach religijnych istnieją przedmioty wykonane przez człowieka do przechowywania rzeczy świętych; ukrywają i chronią to, co znajduje się wewnątrz i co jest przeniknięte tajemnicą. W świątyniach egipskich było specjalnie wydzielone miejsce na boskie wnęki w których umieszczano podobizny bogów- nazywano to naos- miejsce będące obrazem nieba. Skrzynia ta, imitująca sarkofag była symbolem życia. W tradycji starotestamentalnej również istniał święty sprzęt służący przechowywaniu najcenniejszych przedmiotów- była to Arka Przymierza. W Księdze Wyjścia (37,1) opisano z wielką pieczołowitością materiał i sposób jej wykonania, zgodnie z poleceniem Boga. Jest to pozłacana drewniana skrzynia z dwoma drążkami do noszenia po bokach i dwoma złotymi cherubami na wieku. Była ona pojmowana jako znak Bożej obecności. Hebrajski termin aron habberit bierze się stąd, że w skrzyni owej znajdują się dwie kamienne wykute tablice, zawierające Dekalog- jako świadectwo zawartego przymierza z Izraelem. Mojżesz otrzymał wtedy od Boga polecenie następującej treści: „I włożysz do arki Świadectwo, które dam tobie” (25, 16). Zdeponowano w niej Tablice Prawa, a także według opisu zawartego w Liście do Hebrajczyków (9,4)- naczynie z manną i laskę Aarona. Arka była najświętszym palladium narodu wybranego. Postrzeganą tę niezwykłą „skrzynię” również jako „podnóżek” Najwyższego (1Krn 28,2; Ps 99,5), który nad nią zasiadał na tronie, symbolem Jego wszechmocności. W czasie oblężenia Jerycha Izraelici nosili Arkę wokół miasta (Joz 6). W późniejszym okresie Arka została sprowadzona przez Dawida do Jerozolimy i znalazła się w najbardziej godnym miejscu nowo wybudowanej świątyni. Chrześcijanie wychowani w duchu Ewangelii i tajemnicy Wcielenia, poszli jeszcze dalej w interpretacji tego świętego rezerwuaru łaski. Arka Przymierza jako skarbiec nowotestamentalnych tajemnic, w sposób jednoznaczny odwołuje się do wcielonego Logosu, schodzącego w świat przez inną arkę- jaką jest najświętsze łono Dziewicy Maryi. Bóg czyni Ją – tabernakulum- miejscem swoich narodzin i Matką wszystkich żyjących, doskonałą Ewą. „Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój Budowniczy ciebie poślubi i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się rozraduje” (Iz 62,5). Dlatego święty Jan Damasceński stwierdzi, że „cała ekonomia zbawienia zawarta jest w Maryi.” Chrześcijaństwo przez symbol Arki widziało również Kościół jako świętą przestrzeń doświadczania obecności Pana- „Święte Świętych.” Ołtarz i umieszczony na nim tabernakulum stało się materialnym obrazem Shekinah. Ołtarz był sercem i centrum budowli- samym Chrystusem na którym aktualizowało się dzieło Odkupienia i Zbawienia. Mała zasłonka przed tabernakulum i podtrzymywane żywe światło lampek oliwnych przypominało namiot na pustyni, świątynię i zasłonę kryjącą obecność żywego Boga. W „namiocie” Kościół deponuje to, co najcenniejsze- Sakramentalne  Corpus Christi- „Arca in qua Domini sacramentum fuit”- jak mówił św. Cyprian z Kartaginy. Celem Eucharystii jest nasze własne przemienienie, tak abyśmy mogli z Chrystusem stać się „jednym ciałem i jednym duchem” (1 Kor 6,17). Wybrzmiewa nam zatem jeszcze jedno znaczenie Arki- to serce człowieka- przestrzeń zamieszkania Życia. Karmienie się Nim, staje aktem przebóstwiającym: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20). Chrześcijanin to Arka !